[cd/lp/digitaal, Miasmah/Konkurrent]
Het zinderende label Miasmah van Erik K. Skodvin (Svarte Greiner, Deaf Center) grossiert in de betere duistere neoklassieke muziek, die per artiest overigens compleet anders uitpakt. Daarbij omarmen ze het experiment, hebben ze sowieso bepaald niet de oogkleppen op en beschikken ook niet over een hokjesgeest. Dat wordt andermaal bewezen met het nieuwste project Shivers uit Nederland. Hierin participeren bepaald geen onbekende artiesten en het is dan stiekem ook een heuse supergroep van eigen bodem, vernoemd naar de sci-fi horrorfilm van David Cronenberg uit 1975. Dit trio bestaat namelijk uit de legendarische elektronicaspecialist Rutger Zuydervelt (Machinefabriek, Cloud Ensemble, CMMK, Piiptsjilling, L/M/R/W), de Britse maar in Nederland woonachtige experimentele klarinettist Gareth Davis (A-Sun Amissa, Birdt, Mere, Maze, The Whalers Collective) en jazz/noise drummer Leo Fabriek (The Julie Mittens, Mere, Tenuzu No Chiizu, L/M/R/W), die allen met artiesten vanuit de hele wereld gewerkt hebben en ook al eerder met elkaar. Nu zijn ze voor het eerst een (h)echte groep met zoveel kwaliteit in huis dat op voorhand al de rillingen door je lijf gaan.
Ze presenteren nu hun gelijknamige debuut dat met recht de som der delen overstijgt. Vanaf de eerste seconde tot de allerlaatste na bijna 36 minuten zit je aan je boxen gekluisterd. En tering wat een geweldige muziek. Wie zegt er nu tering in een recensie? Ja sorry, maar zulke woorden ontglippen je dan ineens. Ze brengen hier namelijk een bevreemdende of meer surrealistische mix van jazz, dark ambient, musique concrète, noise, drones, avant-garde, glitch en zelfs krautrock. Hoewel hier wellicht wat lastig een voorstelling van te maken is, klinkt hetgeen ze hier brengen vooral spannend en weten ze op dynamische wijze steeds te verrassen. De ene keer spookachtige elektronica waar de klarinet mee lijkt te worstelen aangevuld met stuwende drumpartijen als decors, waardoor er een gigantisch monster te keer lijkt te gaan in een apocalyptische wereld. Maar op andere momenten brengen ze schijnbare rust, die dan weer unheimisch is. Het trekt, schuurt, verwondert, duwt, stampt, knijpt, zuigt, overmeestert, vloert en ontroert. Er gebeurt heel veel en nooit leun je gerust achterover. Een innovatief, intrigerend geheel dat van kakofonische naar meer contemplatieve stukken gaat, die je meesleuren als een bloedstollende thriller. Ze brengen echt 6 op zichzelf staande luisteravonturen, die toch ook wel weer één geheel vormen. Met name de brute kracht en duistere elementen weten je totaal te overrompelen en maakt de muziek haast fysiek. Denk daarbij aan een sinistere samenwerking tussen Supersilent, Tuxedomoon, God, Can, Pink Floyd, William Hooker, Deathprod en John Zorn. Het is een groots en enerverend werk geworden van drie klasbakken.
door Jan Willem Broek