[2cd, Missing Page/Weatherbox/Bertus]
Eigenlijk is op voorhand niets wat het lijkt bij het album Winter Autumn Summer Spring van Shirley Lee. De titel van het album lijkt te verwijzen naar klassieke muziek en de artiest lijkt een vrouw. Maar Shirley is de zanger/gitarist van de Britse Indie band Spearmint, die ik dan weer enkel van naam ken. Nu heeft hij ook al een gelijknamig solo album in 2009 uitgebracht, maar ook dat heb ik helaas gemist. Om de schade in één keer goed te maken krijg ik nu de dubbel cd Winter Autumn Summer Spring op de deurmat, waarop maar liefst 30 nummers staan. Ze duren bij elkaar 78 minuten en zouden ook op 1 cd hebben gepast, maar goed laat ik me niet roeren in creatieve vaarwaters. Het is wel zo dat er een duidelijk verschil is tussen beide cd’s, waarbij de zonniger periodes meer droefgeestig zijn. De vier seizoenen gaan normaal gesproken over de opbouw en het verval van de natuur. Lee sluit hier naadloos op aan met zijn liedjes over leven en dood. Een fraai voorbeeld is zijn nummer “An Old Cricketer (For John Peel)”, wat een eerbetoon is aan de legendarische en veel te vroeg overleden DJ John Peel. Hierin somt hij fijntjes diverse bands op die bij hem de revue hebben gepasseerd en omlijst dat met fraaie avant-rock. Maar ook de rest van het album bevat sterke muziek die laveert van duistere pop tot indie, jazz, blues, avant-garde, krautrock en singer-songwritermuziek. Dat laatste overheerst wel op het album. De seizoenen en het weer, trekken normaal gesproken gewoon aan je voorbij. De songs op dit album zijn duidelijk minder vluchtig. De muziek kan zeker dienen als een buitengewoon fraai achtergronddecor, maar het heeft ook alles in zich om je op dwingende wijze te doen verstillen. De nummers komen tot stand met elektrische en akoestische gitaar, percussie-instrumenten, elektronica en orkestraties, in wisselende combinaties voorkomend en allemaal door hemzelf bespeeld. Hij voorziet alles nog van zijn nostalgische herfststem, wat het geheel nog intiemer, persoonlijker maakt. Met zijn stemmige muziek komt hij ergens ergens uit tussen de Beatles, Eels, Elliott Smith, 10cc, Arab Strab, Beach Boys, The Fall, Prefab Sprout en Sparklehorse. Niets is eigenlijk gewoon op dit bijzondere album. Shirley Lee heeft een eigenzinnige, roadmovie-achtige ode aan het leven zelf gebracht. Een album dat dicht bij je blijft. Om te koesteren!
door Jan Willem Broek