[cd, Shana Falana/Five Roses]
Je hebt van die artiesten waarover een zweem van mysterie hangt. Het uit Brooklyn afkomstige Shana Falana is daar een mooi voorbeeld van. Dan doel ik niet enkel op de muziek, maar ook de samenstelling. De groep bestaat namelijk uit de gelijknamige zangeres, die tevens gitaar, keyboards en loops brengt, plus drummer en keyboardspeler Michael Amari. Nu is Shana in het verleden ook al actief geweest in een Bulgaars vrouwenkoor, hetgeen voor Amerikanen niet ongebruikelijk is; kijk maar naar een groep als Kitka. Maar voor een onbekende groep omringen ze zich op hun zelf uitgegeven minidebuut In The Light wel met allerlei grootheden uit de muziek. Neem mixer Gareth Jones (Sunroof) van bijvoorbeeld Grizzly Bear, Depeche Mode, Nitzer Ebb, Einstürzende Neubauten, Wire, Nick Cave en Interpol of producer Kevin McMahon van Real Estate en Titus Andronicus, die ook gitaar en drums meespeelt. Dan is er nog de sessiemuzikante Jane Scarpantoni op cello, die bij artiesten als John S. Hall, Beastie Boys, Lou Reed, Delerium en de Yeah Yeah Yeahs heeft gespeeld en Erica Quitzow (Setting Sun, Quitzow) die aan de knoppen draait. Locale shoegazegroep Breakfast In Fur helpt tot slot ook nog een handje mee. Nog meer raadselachtige info? Wel dit debuut dat nu in Europa aan de man gebracht wordt, is van vorig jaar en er zijn sindsdien digitaal alweer de twee geweldige, volwaardige releases Channel en Velvet Pop verschenen, waarbij ze nog open staan voor een label. Anyone? Maar laat ik me focussen op In The Light, die ik nu heb ontvangen omdat ze met Erica Quitzow de Europese podia in mei en juni gaan bestormen.
Shana Falana maakt deel uit van de shoegazescene in Brooklyn. Ik weet eigenlijk niets van deze scene, maar dat maakt voor de muziek ook niet zoveel uit. Shana heeft een prachtig zoetgevooisde stem die ze ook dikwijls live samplet en middels loops weer ten gehore brengt, waardoor je een licht bevreemdend en mysterieus effect krijgt. Alleen deze stem is al overtuigend genoeg om je over de streep te trekken. De muzikale omlijsting bestaat uit een broeierige mix van shoegaze, droompop, lichte experimenten en folkelementen, die zo passen bij de oude 4ad bands, maar ook bij Creation of het hedendaagse Bella Union. Je krijgt dan ook nog met enige regelmaat het heerlijk melancholische cellospel van Jane. Daarmee houden ze het midden tussen Galaxy500, Cocteau Twins, My Bloody Valentine, Hail, Opium Den, Mushy en op de achtergrond door de gitaar ook Sonic Youth. Het is een betoverend, droefgeestig, duister en bovenal wonderschoon album geworden. Een geweldig kleinood dat het verdient in de schijnwerpers te staan.
door Jan Willem Broek