[cd, Sub Pop/Konkurrent]
In alle biografieën staat vermeld dat de in Colorado geboren Sera Cahoone de dochter is van een dynamietverkoper. Misschien dat ze daardoor wil gaan knallen op de drums, wie zal het zeggen? Hoe dan ook speelt ze jarenlang in donkere kroegen met stoffige bluesmannen. In 1998 verhuist ze naar Seattle en sluit zich aan bij de geweldige Americana band Carissa’s Wierd. Hierna speelt ze drums bij Betsy Olson, Patrick Park en Band Of Horses. Echter schuilt er in haar nog een talent: dat van singer-songwriter. Ze pakt de gitaar op, zingt erbij en uiteraard drumt ze ook en dat gaat haar prima af. Dat bewijst ze al op haar gelijknamige album uit 2006 en opvolger Only As The Day Is Long. Ze brengt een mengelmoes van folk, altcountry, blues en Americana en krijgt meestal rugdekking van vele artiesten. Na 4 jaar presenteert ze nu haar derde album Deer Creek Canyon, waarop ze terugblikt op haar jeugd in Colorado. Wees gerust, er komt geen dynamiet aan te pas. Wel zingt ze vol vuur, vol passie en vooral liefdevol over de bosrijke, rustige plek uit haar jeugd waar haar moeder nog steeds woont. Het is niet helemaal duidelijk naar wie ze in de vijfde track And Still We Move verwijst, maar ze zingt op emotioneel geladen wijze:
“I’ve got your pictures spread out on the Floor / all of your letters I can’t put away / i’m trying hard not to erase / all of you / wish you could cpme over and lend me your ears / cause i miss you much and all the things you could say / i’m trying hard not to erase / oh so hard / not to erase / all of you”
Dat komt behoorlijk aan en is een goed voorbeeld van hoe persoonlijk dit album is geworden. Er staan wel meer van dit soort prachtliedjes op. Sowieso is ze in staat om je met haar stem, die het midden houdt tussen die van Chan Marshall (Cat Power), Aimee Mann, Mimi Parker (Low) en Joni Mitchell, diepe snaren te raken. Muzikaal gezien brengt ze een mix van folk, altcountry, singer-songwritermuziek en Americana, waarbij ze wel doet denken aan Cat Power, Laura Gibson, Edith Frost, Lambchop, Red House Painters, Tarnation en in iets mindere mate aan de andere de eerder genoemde artiesten. Alleen heeft Cahoone altijd wel een link met country en ze komt het best uit de verf in de rustige, getourmenteerde songs. Maar ook de meer uptempo nummers zijn van hoge kwaliteit en behouden de droefgeestige ondertoon. Zelf brengt ze zang, gitaar, harmonica en drums en haar gasten ondersteunen haar stemmig op pedal steel, gitaar, bas, drums, viool, piano, orgel, banjo, zang en cello. Ze geeft zichzelf op fraaie wijze bloot en weet dat te verpakken in goudeerlijke, bloedmooie songs.
door Jan Willem Broek