[cd, Burning World/Konkurrent]
Sinds 2006 is er in het Friese Drachten een kraan opengedraaid, waaruit ijzerhoudend donker water stroomt met een hoge snelheid. Dat is het moment dat muzikant Maurice De Jong zijn muzikale ideeën op hoog tempo naar buiten begint te brengen en middels verschillende projecten dat op diverse albums uitgeeft. Zo is Gnaw Their Tongues, waarmee hij ergens tussen witch house, black metal, industrial, dark ambient en experimentele muziek mag aftikken en al ongeveer 15 releases heeft gemaakt. Met De Magia Veterum heeft hij al 4 albums gemaakt vol black metal, doom metal en experimentele muziek. Nog een andere is het industriële black metal project Cloak Of Altering, waarbij de teller op 3 werken staat. Dit is de herstart van zijn formatie Ophiuchus, waarmee hij in de jaren 90 al wat mee aan het stoeien is. Samen met Eric Eijspaart houdt hij er ook nog de dark ambient/black metal/noise groep Aderlating op na, waar de discografie ook richting de 10 stuks klimt. En met de Australiër Bob Nekrasov debuteert hij vorig jaar met het project Mors Sonat, die experimentele noise produceren. Last but not least is Maurice nog terug te vinden als Seirom, hetgeen een omdraaiing is van Mories zoals Maurice zich ook wel noemt. Deze multi-instrumentalist debuteert in 2011 met de digitale release Eremitic vol black metal, drones en experimentele muziek. Het is maar een dun vlies dat zijn diverse projecten scheidt, maar het is er wel. In 2012 komt hij met de dubbele cd 1973, waarop de verschillen groter worden en Seirom nog meer een eigen smoel geeft. Ik denk omdat het project zijn naam draagt en de cd zijn geboortejaar, dat hij met Seirom meer persoonlijke, intieme muziek wil gaan maken hiermee. Deze cd is in ieder geval een stuk meer melancholisch en gaat verder van de black metal af. Hij incorporeert meer shoegaze, ambient en zelfs neoklassieke elementen in zijn nog altijd massieve, indrukwekkende geluid, waar liefhebbers van Tim Hecker, Fennesz, Sunn 0))), My Bloody Valentine, Murcof en GAS hun hart kunnen ophalen.
De metamorfose van zijn persoonlijke project gaat nu nog een fase verder op zijn nieuwste cd And The Light Swallowed Everything, dat uitgebracht is op het sterke Nijmeegse Burning World records. De 9 tracks die Maurice hier presenteert lijken stevig geënt op de muziek uit de jaren 80 en 90 van 4ad en Creation, maar dan met een geheel eigenzinnige, moderne aanpak. Hij brengt nog altijd overrompelende geluidszeeën maar hierin hoor je meer dan ooit de shoegaze, ambient, postrock en wave bovendrijven. Gezien de titels, maar ook door de droefgeestige atmosfeer in de muziek is dit een meer contemplatief album over verlies, verdriet en tevens de mooie dingen uit het leven geworden. Er is veel licht aan het eind van de tunnel, al absorbeert het licht ook een hoop. Met enige regelmaat gaat de rustieke muziek over in gruizige black metal, die echter ook dichtbij de shoegaze blijft. Maurice brengt af en toe wat spaarzame zang en stemsamples en in één track is zangeres Francesca Marongiu (Architeuthis Rex) te horen. Een opvallende gast is cellist Aaron Martin, die in de prachtnummers “Leaving” en “Last Snow On The Mountains” te horen is. Je vindt nog wel overeenkomsten met zijn vorige werk, maar op deze nieuwe schijf komen ook associaties met subtractiveLAD, Locrian, Slowdive, Lush, Cocteau Twins, My Bloody Valentine, Explosions In The Sky en Hammock om de hoek kijken. Een zowel prachtig als krachtig album vol intrigerende en diepgaande muziek.
door Jan Willem Broek