Achilles en de schildpad treffen elkaar in de kleine zaal van Paradiso. Wie door het luide gepraat heenluistert, hoort op de achtergrond muziek van Explosions in the Sky, die een optreden geven die avond.
Achilles: Heb je die cd die ik je geleend heb nog geluisterd?
Schildpad: Bedoel je die cd van Secret Chiefs 3?
Achilles: Ja, die.
Schildpad: Ja, die heb ik wel geluisterd ja. Wat een rare cd is dat zeg. Vooral die productie. De ene keer hoor je een instrument van heel dichtbij, daarna weer ergens op de achtergrond. Het lijkt wel of er iemand met je equalizers zit te knoeien. Daar kun je toch niet rustig naar luisteren?
Achilles: Dat is juist precies wat ik zo mooi vind aan die cd! Ze zijn maanden bezig geweest om op allerlei manieren die instrumenten op te nemen. Het resultaat is een productie die je nauwelijks nog hoort vandaag de dag. Vooral met een koptelefoon op is het genieten. Maar ja, iemand die de hele dag naar MP3’s luistert zal wel geen oog hebben voor een goede productie als deze.
Schildpad: Wat een uitslovers zeg, die Secret Chiefs van jou. Ik vind ’t maar verwarrend klinken. En dan die muziek…zijn het Arabieren ofzo, die band? Met al die rare maatsoorten en ritmes?
Achilles: Nee hoor, ze komen gewoon uit de V.S., uit de omgeving van San Francisco. Ze zijn wel beïnvloed door allerlei niet-Westerse muziek. Ze houden zich ook bezig met allerlei moeilijke filosofie. Vooral Trey Spruence, de leider van de band. Die zou dit gesprek in no-time naar een wat hoger niveau brengen.
Schildpad: Dat verbaast me niks. Nou, gelukkig zingen ze er nauwelijks bij, want daar houd ik niet van. Spelen ze nou muziek van John Zorn? Dat is toch die rare Amerikaan die z’n geld verdient op jazzpodia met het imiteren van eendjes op een altsaxofoon?
Achilles: Inderdaad, die ja.
Schildpad: Je hoor wel heel veel verschillende stijlen zeg. Het is net of ze de hele wereld zijn overgevlogen en met allerlei verschillende mensen hebben gespeeld, net zoals Bløf gedaan heeft.
Achilles: ?!?
Schildpad: Wereldmuziek noemen ze dat toch? Er staat ook een funky nummer met een trompet op, is dat met Miles Davis? Of speelt die nou saxofoon? Ik vergeet dat steeds.
Achilles: Eh, ik geloof ’t niet. Misschien is de volgende uitgave van Masada-nummers door Medeski, Martin en Wood meer iets voor jou.
Schildpad: Vet! Die heb ik op North Sea Jazz gezien, met een kwijlende bejaarde gitarist erbij. Die heet volgens mij ook John. Ga je dit jaar trouwens ook naar North Sea Jazz?
Achilles: Eh, nee, sinds ik ziek geworden ben van die oesters daar kom ik er liever niet meer.
Schildpad: Oei! Da’s minder inderdaad. Nog maar een biertje dan? Volgens mij wil die Paradiso-medewerker dan we ophouden met praten, want hij kijkt een beetje geïrriteerd. Dat is wel zo fatsoenlijk naar die band toe vind ik.
(Met dank aan Douglas Hofstadter)
EvR