Ik denk On the rebound, on the rebound. Als een vergeet-me-nietje mag wat mij betreft echt Bakesale van Sebadoh niet ontbreken. Bij een hele generatie mid-dertigers tot vroege-veertigers zal waarschijnlijk direct het hart sneller gaan slaan. On the rebound, on the rebound. Maar voor een jongere generatie kan ik me voorstellen dat het album al weer in de vergetelheid is gevallen. Nirvana en wellicht ook Sonic Youth dat kennen ze wel, of misschien zelfs opa Masics van Dinosoaur Jr. Maar deze, On the rebound, on the rebound, Sebadoh van Bakesale hoor ik toch te weinig mensen over.
Niet dat ik nu ga vertellen waarom dit album historisch gezien nou zo belangrijk is, want dat ga ik dus niet doen. Ik ga wel vertellen hoe ik er aan ben gekomen en waarom het mij nog steeds aanspreekt, na al die jaren.
In het begin van de jaren 90 had mijn broer Tjeerd een iets oudere vriend genaamd Erik, tevens nog steeds een goede vriend van hem, die nog wel eens wat nieuwe muziek liet horen. Waar dat vanuit mijn broer net zo hard terug ging. Ook ik pikte daar zo de vruchten van mee, want nogal wat aardige dingen heb ik zo meegekregen. In 1994 zit daar onder andere de mij totaal onbekende band Sebadoh bij, met de mij net zoveel zeggende muzikant Lou Barlow. Alleen de hoes van Bakesale weet de aandacht al te trekken want de toch behoorlijk lelijke foto van een blote baby die aan de plee vast hangt roept toch vraagtekens op. En als je de hoes dan omslaat staat er op de achterkant opeens heel veel nummers sommigen haast niet leesbaar met nog veel meer gekriebel erbij. Als 15 a 16 jarige vond ik de hoes al lelijk, nu nog…en ook nog steeds die vraagtekens. Intrigeren deed het echter wel meteen. En bij het opzetten van de CD werd het ook nogal snel duidelijk…I got a licence to confuse. Oke, oke…duidelijk ja. Dat dus…
Maar wat klinkt het lekker. Het is rommelig, het rammelt aan alle kanten zelfs, er is ruis alsof het allemaal niks uitmaakt. Lo-fi weet mijn broer te vertellen, dat hoort zo. En inderdaad bij Sebadoh (en vooral dit album) hoort dat zo. Het is heerlijk oprecht, zonder enige opsmuk. Dat ik de teksten tot op de dag van vandaag nog steeds niet echt kan volgen, dan wel begrijp maak daarbij niets uit. Het zijn fijne meezingers, waarbij je soms een woord verzint omdat het zo lijkt te klinken, stuk voor stuk, de een nog beter dan de ander.
Wellicht met ongepaste trots kan ik zeggen dat dit mijn enige Sebadoh album is en dat de heer Barlow zijn andere werken ook niet veelvuldig voorkomen in mijn collectie. Maar in dit geval zou ik willen stellen: never change a winning team.
On the rebound, on the rebound.