Wij blijven wel op de antiracismetop. Nu iedereen is weggegaan, is de Iranese afvaardiging enorm nieuwsgierig naar AZ, homo’s, drugsbeleid en natuurlijk onze lijstjes uit het:
The Ploctones – 050
Het eerste studio-album van de band met o.a. Anton Goudsmit. Rock, swing, blues, grooves, alles kan en het klinkt top. Gelukkig staan er een aantal knallende live-opnames op waar de band op z’n best is. Het studiowerk is wat subtieler, maar niet minder van kwaliteit. Hoogtepunten: het Afrikaans swingende ‘Muchacho’ (stilzitten is verboden) en ‘Medium Dry’, dat ontroert op zijn Bill Frisells.
Frank Zappa/Mothers – Weasels Ripped My Flesh Compilatie van studio- en livewerk tussen 1967-69. Dit is wel Zappa op z’n ontoegankelijkst: atonaal, hard, schel, maar daartussin genoeg moois verstopt zodat je de cd toch afluistert. Track 1 is langer dan op lp en bevat een live-uitvoering van ‘Charles Ives’, dat als basis voor ‘The Blimp’ is gebruikt op Beefheart’s ‘Trout Mask Replica’.
Soap & Skin – Lovetune For Vacuum (cd, PIAS)
Eerder dit jaar attendeerde ik mensen al op de 18-jarige Oostenrijkse dame Anja Franz Lasch, ook wel Anja Plaschg geheten. Dat was nadat ik de fantastische gelijknamige epee van haar project Soap & Skin in mijn klauwen kreeg. Nu is haar eerste langspeler uit en oh oh oh wat is die mooi. Met haar geknepen engelachtige zang, piano- en vioolspel en gepriegel op de laptop weet ze een betoverend onaardse sfeer neer te zetten. Een Nico, Cat Power, Marissa Nadler, Lisa Gerrmano en CocoRosie zitten er allemaal wel een beetje in. Mysterieuze sprookjespracht van een mooi maar raar meisje. Jaarlijstjes materiaal!
Luister Online bij Myspace:
Thanatos / Spiracle / Mr Gaunt PT 1000 / Marche Funèbre
Madredeus & A Banda Cósmica – Metafonia (2cd, Farol Musica)
De muziek van Madredeus weet me vrijwel altijd bij de keel te grijpen met hun fado-achtige muziek (noem het in Portugal alsjeblieft geen fado). Zo heerlijk triest krijg je het zelden geserveerd. Maar kunnen ze me ook nog steeds verrassen? Ja! In de eerste plaats omdat ik deze dubbelaar helemaal gemist heb vorig jaar en ten tweede omdat ze hier toch weer een ander geluid ten gehore brengen. Met een uitgebreide band en extra zangeres geven ze een hardere en in ieder geval andere draai aan hun bekende geluid. Wat blijft is het lekkere melancholische gevoel. Alleen het ruim 12 minuten durende “O Eclipse” is al om je hele lijf af te likken.
Luister Online:
Metafonia
Dominique A– La Musique + La Matiere(2cd, Cinq7)
Gelimiteerde 2cd van deze getalenteerde Franse chansonnier, die de laatste jaren ook steeds vaker experimenteert met elektronica. Hij zit tussen het lichte experiment en de minder toegankelijke pop in. Dat maakt dat zijn liedjes altijd iets bijzonders meekrijgen. Alsof Nine Inch Nails op de Serge Gainsbourg toer gaat, zoiets maar dan echt met camembert, stokbrood en rode wijn. Heerlijk!
Luister Online bij Myspace:
Hasta Que El Cuerpo Aguante / Immortels / Le Bruit Blanc De L’été
The Deep Dark Woods– Winter Hours(cd, Back Hen Music)
Altcountry die af en toe ietwat belegen klinkt. Maar de mooiste nummers maken de plaat, kent u die uitdrukking? En dat zijn de nummers als “Farewell” die een soort variant op Lambchop vormen. Ook de meer duistere nummers zijn erg de moeite waard.
Luister Online bij Myspace:
Farewell / All The Money I Had Is Gone / Nancy / The Sun Never Shines / Two Time Loser
Psapp– The Camel’s Back(cd, Domino)
Oepsefloeps, weer een cd gemist in 2008. Psapp maakt van die lekkere speelse kneuter-peuter-boem-bats dance met een zwoel randje en evenzo zang. Ze hebben ook het romantische van een Franse band, hoewel ze in Engeland wonen. Nu ze iets bekender zijn pakken ze het ook iets groter aan, maar dat zij ze gegund. Het blijven melancholische schatten van het eerste uur.
SubtractiveLAD – Where The Land Meets The Sky (cd, n5MD)
Vijfde album van de Canadees Stephen Hummel die zich ook wel SubtractiveLAD noemt. Hij maakt ambient, maar dan wel van shoegazer-gitaren, eclectische elektronica, lichte metal en klassieke invloeden. Een ideale hybride van Pelican, My Bloody Valentine en Brian Eno. Zoiets dan. Luustert zelf maar:
Luister Online:
Where The Land Meets The Sky
Orka– Livandi Oyða(cd, Ici D’Ailleurs)
Ook uit de Faeröer eilanden kunnen ze een potje eigenwijsje muziek maken. Orka bijvoorbeeld, die klinken als een jamsessie van de Einstürzende Neubauten, Autechre en The Third Eye Foundation. Die laatste doet ook een paar keer, wat wellicht in ieder geval dat deel verklaart. Bevreemdende, mysterieuze muziek die soms ineens weer opvallend pakkend is.
Luister Online:
Livandi Oyða
Vetiver – Tight Knit
Het is een wat anonieme entiteit, dat Vetiver, kabbeldekabbelmuziek ook, zonder twijfel.Wie echter het obscure The Swimming Song van Loudon Wainwright III ooit coverde heeft sowieso mijn sympathie en To Find Me Gone is en blijft een erg sterk album, met het feeërieke Double als hoogtepunt. Tight Knit haalt dat niveau nergens, maar heeft met At Forest Edge toch mijn track van de week. Het mooiste moment zit rond de strofe "I move back to find", niet wegens de tekst, maar om de donkerbruine melodie, 100% Leonard Cohen. So what, zou je denken, maar ik heb helemaal niets met Cohen en toch vind ik 't fantastisch. Wat is dat nou weer voor weirde kronkel?
Bat For Lashes – Two Suns
Die arme Bat For Lashes. Werd helemaal gekraakt toen ze met d'r debuut Fur and Gold kwam. Poseur! Gebakken lucht! Ik zeg, da's een voordeel van mp3's luisteren, ik had toen en heb nu geen flauw idee wie 't is, maar ook hier is het weer verzorgde Tori Amosiaanse pianopop, vol melodrama, check het fraaie Siren Song. Er is werkelijk n-ie-t-s verandert ten opzichte van de vorige, en waarom ook. Gelukkig krijgt ze nu wel wat waardering, maar grote stap vooruit, mijn reet. Ok, punt gemaakt. Next!
Duel (Steven Spielberg)
Geen spectaculaire filmweek, behalve Quiz Showdan. Toch nog maar even Duel aanstippen, als u net als ik deze ogenschijnlijk wat afgesleten, grijsgedraaide Spielberg-tv-classic ook nog nooit gezien had. Niet om het gescheur van auto vs. truck maar de "pauze-scènes" waarin Dennis Weaver zich alsmaar wanhopiger en vruchtelozer afvraagt: waarom!?
Cameo in Paradiso, Amsterdam
Lang geleden, op een editie van Drum Rhythm, speelden Cameo en Roger Troutman en zijn Zapp. Twee bands die ik graag live zou zien, maar ja, een festival. Meestal duur en meestal een korte speelduur, niet zelden precies voor de bands die ik wil zien. Zapp zit er niet meer in, zelfs Roger's zoon Lynch die de toorts niet onverdienstelijk overnam is ook al enkele jaren geleden overleden. Rufus Troutman III doet het best leuk maar wel met zo'n heftige (born again) christelijke lading dat ik dat live toch niet zou trekken, vrees ik. Enfin, Cameo dan eindelijk weer in het land, die kans laat ik niet schieten want stiekem altijd een klein beetje spijt gehad van het laten schieten de vorige keer. Bij binnenkomst in Paradiso is de muziek wel erg hard en er hangt een scherm. Moeten nu echt overal beeldschermen? Hoewel, ik ben alleen dus zo heel erg is het nu eens niet. Jammer dat Cameo zo'n 'eighties' sticker krijgt opgedrukt, hoewel ook wel oudere dingen langs komen in de set geprojecteerde videoclips. Zoals bijvoorbeeld Signed, Sealed, Delivered door Young Stevie. De clip van Roger's I Want To Be Your Man laat me toch ook niet koud. Dan is het zover, zo op het eerste gezicht herken ik alleen Larry Blackmon, geen kunst gezien zijn outfit van zwart leer en latex met rode accenten, waaronder de natuurlijk de toque. De andere twee leden Tomi Jenkins en Charlie Singleton zijn minder herkenbaar, maar de leeftijd is ze minder aan te zien dan Larry. Vooral Singleton is een heftige verschijning en zou zo in een gothic metalband passen, hoewel z'n gitaar meer lijkt op een 'rim' uit de Pimp-My-Ride werkplaats. She's Strange opent de set, het geluid is wat modderig en de elektrische piano niet echt terug te horen. Singleton's leads zijn ook niet echt te horen. De set bevat krakers als Shake Your Pants en Single Life en ondanks die kanttekeningen vermaak ik mij best. Voor de oude garde die al tien, vijftien jaar fan zijn spelen ze zelfs persoonlijk favoriet That Kind of Guy. Nog een paar slagen vetter dan op de plaat (Emotional Violence), zodat echte blazers niet gemist worden. Na het inzetten van dat nummer realiseer ik me wel dat je als je bij die plaat bent ingestapt nog een behoorlijk verse joekel bent, zo in 1992… We vieren vanavond namelijk het dertig-plus jubileum en ik kwam erbij toen ze al tien jaar bestonden, namelijk hun grote hit Word Up! in 1986. Natuurlijk kon deze 'claim-to-fame' (in ieder geval hier in Europa) niet ontbreken en je verwacht zoiets aan het eind van de set. Het wás ook het eind van de set, maar al na een uur! Toegiften zijn vaak obligaat, of zelfs plichtmatig, maar hier had ik er echt een gewild! We mochten veel voor onszelf applaudiseren als dank voor onze trouw, maar dat belonen met meer dan een uurtje muziek zat er dus niet in, met een toch omvangrijk oeuvre om uit te kiezen. Beetje jammer dus: duur (€35,–) en kort… nauwelijks beter dan een festival. Het was best leuk en zeker geen spijt, maar toch een beetje teleurgesteld keer ik huiswaarts.
Manfred Hübler & Siegfried Schwab Vampyros Lesbos – Sexadelic Dance Party Soundtracks, uit de tijd dat daar nog muziek op stond die ook in de film was te horen, zijn soms bijna onluisterbaar. Vooral collectors' editions met alle mogelijke 'alternate takes' van elk themaatje zijn ondanks de soms onweerlegbare genialiteit van de muziek, niet om door te komen. Daar was de beperkte lengte van een lp toch positief gegeven, zo werd het noodzakelijk je te beperken tot de hoogtepunten. Die lp's zijn nu echter bijna allemaal onbetaalbare collectors items, maar de laatste tijd verschijnen er toch weer een paar op vinyl. Zoals deze klassieker met muziek uit de Jess Franco films Sie Tötete in Ekstase en Vampyros Lesbos, twee hoogtepunten uit zijn oeuvre. Zonder de prachtige beelden blijft de opbeurende muziek, die inspiratie vormde voor die slappe Austin Powers films, ook prima overeind. Swingend and jazzy met lekker Duits klinkende blazers, funky Hammond, hevig vervormde gitaar en door de sitars regelmatig lekker pseudo-oosters is een afwisselend en energiek geheel, ondanks de bonustracks die het geheel oprekken tot een dubbelaar. Door het gebrek aan al te opzichtig terugkerende thema's een hele fijne soundtrack plaat die je voor je plezier helemaal van begin tot eind draait. Zo worden ze niet meer gemaakt!