Het Amerikaanse label Lost Tribe Sound grossiert in prachtige, avontuurlijke en organische muziek en combineert dat telkens met werkelijk schitterende artwork. De artiesten en bands zitten doorgaans ergens aan de folk, drones, neoklassiek, filmmuziek, postrock, veldopnames en minimal music kant van de muziek, al lopen deze genres ook nog wel eens door elkaar heen. Het label is opgericht in 2011 door muzikant Ryan Keane (Tokyo Bloodworm) brengt naast reguliere releases sinds 2014 ook series waarop je jezelf kunt abonneren. Meestal zijn er verschillende versies verkrijgbaar, op vinyl of cd en zelfs soms allebei en dikwijls in combinatie met digitale extra’s. Ik kies altijd de cd versie en verwijs en schrijf daar dus over in onderstaande tekst en recensies. Ze zijn op de eerste na niet artiest-gebonden, maar worden wel fraai vormgegeven. De series die er tot nu toe geweest zijn:
-“Leave Me Sessions” (2014/15) van William Ryan Fritch, dat 9 albums omvat.
-“Prelude To The Decline” (2017) met 7 cd’s.
-“We Stayed The Path That Fell To Shadow” (2018) dat 5 schijven rijk is.
-“Built Upon A Fearful Void” (2020/21), bestaande uit 16 cd’s.
Vorig jaar is het label gestart met de nieuwe serie “Salt And Gravity”. Zoals altijd worden om de torenhoge verzendkosten die de wereld kent deze meestal in 1 of 2 bundels verzonden, dus er kan muziek bijstaan die op papier al vorig jaar is verschenen. Het gaat om in totaal 8 cd’s, waarbij ik er nog eentje bij smokkel. Ik zal ze op catalogusnummer recenseren hieronder, ofwel in de volgorde Arrowounds, Tony Dupé, Alapastel, μastroKristo, Sanr, ’t Geruis (2x), Federico Mosconi en Adrian Copeland. Helemaal onderaan vind je ook nog een Senzor AM mix, die gewijd is aan deze serie.
Arrowounds – The Rise And Fall Of The Melting World (cd)
Toen in de vorige serie het album The Loneliness Of The Deep Sea Diver (2020) van Arrowounds verscheen, was dit een compleet nieuwe naam voor mij. Dat terwijl dit al sinds 2017 het soloproject van de Amerikaanse muzikant Ryan S Chamberlain is, die al meerdere heerlijk duistere releases heeft uitgebracht. Dat hij ervoor in de doom/sludge metalband Lions Of Tsavo terug te vinden is verbaast me dan ook niet gezien de felheid, die achter zijn composities schuilgaat. Inmiddels ben ik aardig ingeluisterd in zijn wereld vol drones, dark ambient, experimentele muziek, noise en allerhande elektronische sounds. Fascinerende muziek zonder uitzondering! Dat geldt ook zeker voor zijn nieuwe album The Rise And Fall Of The Melting World, waarop hij in goed 56 minuten 6 nieuwe tracks presenteert. Deze vormen weer een fijne amalgaam van de bovengenoemde stijlen en weten je al snel in vervoering te brengen. Hij vaart hier ook meer een isolationistische koers, die je naar de meer ijzige poolgebieden op aarde meevoert, alwaar de aarde daadwerkelijk steeds meer aan het smelten is. Met veldopnames weet hij de stukken ook organisch en haast tastbaar te maken. Daarbij doet hij me denken aan een mix van MGR, In Slaughter Natives, David Kristian, Thomas Köner, Fear Fall Burning, GAS en Netherworld. Het levert andermaal een subliem en biologerend album op!
Tony Dupé – Margaret Hammett Lived (cd)
De Australische muzikant Tony Dupé was niet helemaal een onbekende door zijn groepen Glovebox en Saddleback, maar wel als solomuzikant. Dit soort zaken maken de series op dit label extra leuk. De eerste keer onder zijn eigen naam was ook hier met zijn album met Claire Deak uit 2020. Ze later hierop een origineel en stemmig muzikaal patchwork horen van piano’s, altviool, accordeon, harp, klavecimbel, pomporgels, pijporgel, blokfluit, fluit, trompet, euphonium, klarinetten, strohviool, wulf fidel, cello, contrabas, gitaar, charango, mandoline, baritonukelele, banjo, xylofoon, klokkenspel, gamelan, drums en stemmen. Dit om de ambitie maar eens te onderstrepen. Nu is Tony Dupé terug met zijn soloalbum Margaret Hammett Lived, dat in een goede 27 minuten 9 tracks het licht laat zien en waarop hij wederom ambitieus te werk gaat. Multi-instrumentalist Dupé brengt hier namelijk pijporgel, pomporgel, cello, altviool, bellen, dulcimer, vibrafoon, radio en veldopnames en laat de rest van de inkleuring over aan (alt)violist Lizzie Welsh en de zangeressen Alma Nayton, Auður Zoega, Brooke Wolsley, Lucy Roleff en last but not least Claire Deak. Dupé laveert doodeenvoudig van neoklassiek, filmmuziek en folk naar drones, ambient en elektro-akoestische muziek, Met name de prachtig dikwijls etherische en mysterieuze zang valt hier op, naast de fraaie en afwisselende instrumentele invulling. Op echt betoverende wijze brengt hij hier iets dat past tussen Richard Skelton, A Winged Victory For The Sullen, Machinefabriek, Ólafur Arnalds. Vieo Abiungo, David Darling en Sarah Kirkland Snider. Het levert een uiterst gevoelig en toonaangevend album op vol majestueuze pracht.
Alapastel – Ceremony (cd)
De Slowaakse autodidactische muzikant Lukáš Bulko gaat schuil achter het project Alapastel, waar hij in 2018 debuteerde met Hidden For The Eyes op het fijne Slowcraft Records. Hij laat er een stemmige en licht experimentele mix van ambient en neoklassiek horen. Zijn tweede album Ceremony is dus verschenen in deze geweldige nieuwe serie op Lost Tribe Sound. Een groot deel van dit album is geschreven om zijn interesse te benadrukken in het vermogen van inheemse volkeren om te overleven met behulp van duurzame methoden die gedurende duizenden jaren zijn doorgegeven en waarbij gebruik wordt gemaakt van technieken die hebben bijgedragen aan het behoud van de biodiversiteit voor toekomstige generaties. Hij maakt dan ook gebruik van een breed scala aan instrumenten die voor ceremonies en rituelen worden ingezet, maar tevens opnames van ceremonies zelf. Die heeft hij tot muzikale stukken verwerkt, waar hij shakers, fluiten, gongs, didgeridoo, mondharp en Icaro zang (traditionele zang) aan toevoegt. Daarbij krijgt hij nog hulp op viool, cello, piano, elektronica en zang. Dat alles levert 8 veelal composities op, die samen maar liefst 73 minuten duren. Het zijn organische stukken, waarbij zijn neoklassiek in een meer traditionele en ceremoniële context wordt geplaatst. Dat sluit prachtig op elkaar aan. Vanuit het hier en nu wijzen hoe zaken anders kunnen met minder middelen. Een modern landschap vol oude bouwwerken. Past de labelnaam ook ineens goed bij de muziek. De uitkomst valt lastig te duiden, maar je kunt het ergens plaatsen tussen Ashtoreth, Vieo Abiungo, Raison D’être, Orla Wren, The Caretaker, Deaf Center en Toàn. Bijzonder mooi!
μastroKristo – Departures (cd)
De vierde in deze nieuwe serie komt van de Griekse multimedia artiest en muziekproducer Christos Parapagidis. Als μastroKristo (MastroKristo) brengt hij nu zijn debuut Departures uit, dat een nocturne is geworden. Met een ontstemde piano, tuba, fagot en tapes smeedt hij een eerbetoon aan de nacht en al dan niet succesvolle pogingen om in slaap te vallen. Je kan horen dat Christos al veel ervaring heeft met het creëren van composities, want hij heeft er met allemaal kleine details en bijzondere effecten zeer knappe constructies mee geproduceerd. Hij varieert niet alleen met de diverse instrumenten, ook laat hij sommige veraf en andere meer op de voorgrond klinken, waardoor je in het breekbare geheel een enorm ruimtelijk effect krijgt. Alsof je in zijn door het maan verlichte slaapkamer zelf bent. De muziek lijkt dan ook bewust te zijn gemaakt om een zekere sfeer te scheppen en niet zozeer om een bepaald genre te willen gebruiken. De sfeer is op een verfijnde wijze veranderlijk, als een druppel inkt die je in het water laat vallen en dan met de onvoorspelbaarheid van een droom. Flarden neoklassiek, drones, ambient, lo-fi, veldopnames, tape- en film-muziek worden aaneengeregen tot een rustgevend maar alles behalve slaapverwekkend geheel. Daarvoor is het net te spannend en fascinerend. Denk aan een steeds wisselende hybride van Nils Frahm, The Seaman And The Tattered Sail, Andrew Tasselmyer en Nils Petter Molvær. Dit is met recht een droomdebuut.
Sanr – Ramak (cd)
Kom ik bij het tweede deel van de serie, waarvan de delen dit jaar zijn verschenen. Het Turkse duo Sanr, bestaande uit Altuğ Kaptan en Devrim Kınlı, presenteert na twee digitale releases er nu één op cd, getiteld Ramak. Het album is volgens de omschrijving niet gesynthetiseerd, noch het product van intelligent ontwerp. Het gaat meer om veelvouden, ontmoetingen, fascinerende toevalligheden en simpelweg het absorberen van de omgeving. Dit maakt dat de twee ongewone routes bewandelen dan veel andere muzikanten. De muziek bestaat uit een soort organische mix van ambient, drones, musique concrète en allerhande experimenten. Maar eigenlijk nemen ze je mee op hun zoektocht naar interessante geluiden. En dat is ze goed gelukt, want je weet soms werkelijk niet waar je naar luistert en toch neemt het je stevig in de houdgreep. Het is modern maar soms ook haast tribaal, waarbij het lijkt of je naar de muziek van een nog niet ontdekte stam luistert onder supervisie van Autechre. Grootse muziek uit de buitencategorie.
’t Geruis – Various Thoughts And Places (cd)
’t Geruis – Slow Dance On Moss Beds (cd)
Goed, toch nog even terug naar 2021, want we hebben de verstekeling te pakken. Deze viel een beetje tussen de series in en is wellicht daarom ietwat geruisloos voorbijgegaan. Maar dat is in het geval van ’t Geruis nooit terecht, ook al is de muziek veelal verstild, getuige ook het eerder dit jaar verschenen derde album Bain D’Ëtoile dat op LAAPS is uitgebracht. Het debuut Various Thoughts And Places is dus echter vorig jaar al verschenen op Lost Tribe Sound. Achter het project gaat de min of meer anonieme muzikant Daniel schuil. Eigenlijk zoekt ’t Geruis altijd naar de balans tussen schoonheid en hetgeen kapot is, of in elk geval vaak zo wordt beschouwd. Het kapotte in de muziek maakt het vaak perfect en dat is precies wat bij ’t Geruis ook het geval is. Daarbij lijkt de natuur ook altijd een rol te spelen. Het zijn scherven bestaande uit geruis, geritsel en kraakjes, maar ook waterige piano, stem– en gitaar-geluiden, neoklassieke elementen, bijen(zwermen) en andere natuursamples. Deze zijn bedachtzaam maar op losse wijze met zwarte lijm tot een geheel gemaakt. Heerlijk isolationistisch melancholische en vooral ook bezinnende pracht.
Chronologie is ook maar een woord, want het tweede album Slow Dance On Moss Beds heeft mij ook nu pas bereikt. Hoewel de 10 composities die hier in bijna 41 minuten voorbijkomen zeker aansluiting vinden bij de andere twee albums, is het toch weer anders; net zoals de andere twee ook van elkaar verschillen. Op dit tweede album zijn de scherven er nog steeds, maar het is minder grofkorrelig en koerst het haast richting ambient. Daarbij waait de natuur er ook veelvuldig door alle elektronica heen. Of zoals het wordt verwoord:
Muziek verbergt zich als we er niet naar op zoek zijn. Er zijn heel veel melodieën gevonden in deze stukken, een geschenk van bomen, wind, machines en mensen. Een fladderend muziekstuk dat we gemakkelijk zouden kunnen missen. We moeten het alleen nog pakken.
Het is als wandelen door de natuur zonder te kijken, dan is het gewoon iets dat je passeert. Pas als je echt kijkt, of probeert iets vast te leggen met je camera ontdek je dat er zoveel schoonheid om je heen voor het oprapen ligt. Precies zo ervaar ik de manier waarop de wonderschone geluiden hier aaneen geregen worden. Het is ook raadselachtig en soms zelfs spookachtig, maar het is zonder uitzondering biologerend en van een naturelle schoonheid. En mocht je uitglijden dan land je zacht.
Federico Mosconi – Air Sculptures (cd)
Het leuke van je abonneren op een serie als deze is, dat je naast bekende artiesten ook een hoop geweldige meer onbekende te horen krijgt. Nu heb ik de naam van de Italiaanse muzikant Federico Mosconi echt wel eens voorbij zien komen, maar ik heb nooit muziek van hem gehoord. Ongehoord blijkt nu wel als ik zijn album Air Sculptures afspeel. Mosconi is bovendien al meer dan twee decennia bezig met muziek zowel solo als in de groep E 102. Op dit nieuwe album maakt hij sec genomen dark ambient, maar daar weeft hij ook drones, neoklassiek en allerhande experimenten door. Veel wordt gegenereerd met de gitaar, zij het dat die niet altijd herkenbaar is. Soms duikt er vanuit de muzikale ruïnes ineens een heldere akoestische gitaar op, wat louterend werkt. Voor de rest zuigt de muziek je mee zoals een afvoer dat met water doet; vol bruisende bellen en onhoudbaar. Het is intens en diep. Denk aan een donker luchtige mix van Rafael Anton Irisarri, Giulio Aldinucci, Origamibiro, Kali Malone en Kyle Bobby Dunn. Adembenemend!
Adrian Copeland – If This Were My Body (cd)
Ik heb het vaker gezegd, maar de cello is echt mijn favoriete instrument. Deze kan werkelijk alle emoties verbeelden en dat van uiterst subtiel tot haast metalachtig hard. Het allermooist vind ik het instrument als het de meer droefgeestige kant schildert. Iemand die dat tot in de puntjes beheerst is de experimentele Canadese cellist en componist Adrian Copeland, die werkelijk alles uit zijn cello weet te halen. Dat heeft hij al aangetoond met drie bloedstollend mooie en diepgravende albums als Alder & Ash, waarvan de eerste twee op Lost Tribe Sound zijn uitgebracht. Daarop laat hij muziek horen die gaat van rustieke neoklassiek, dark ambient, folk en filmische muziek tot doom jazz, noise, industrial, drones en bijna metal. Nu sluit hij de geweldige serie af met het album If This Were My Body, ditmaal onder zijn eigen naam. En dat niet zonder reden. Copeland heeft nagedacht hoe hij muziek zou schrijven als het zijn eigen lichaam was en hoe hij dan verhalen zou vertellen. Ook vindt hij dat het mannelijke lichaam geobjectiveerd wordt als een instrument van geweld en haat en minder vaak de kans krijgt om te leren wat het betekent om als mannen lief te hebben. Vanuit een negatief zelfbeeld heeft hij nu een album gemaakt over de liefde en met name zelfliefde. Copeland haalt nog steeds het onderste uit zijn cello, maar klinkt bevrijd. Het is minder beklemmend dan voorheen, zonder de vorige werken ook maar iets te degraderen; daarvoor zijn die simpelweg te mooi. Maar hier vind je soms bijna uitbundige stukken, zij het dat daar altijd nog een melancholisch vernis overheen zit. Je ervaart de kwetsbaarheid, bitterheid, boosheid en het verdriet, maar toch ook vaak de tederheid, liefde en bovenal de overwinning. Hij creëert met zijn cello iets dat tussen ambient, drones en neoklassiek inzit, waarbij de opbouw van het album langzaam als zijn eigen worsteling toewerkt naar een climax. Dan gutst de bitterzoete schoonheid als triomfantelijke lava uit een vulkaan, die zich te lang niet kon ontladen. Er zijn soms slechts kleine toevoegingen, zoals een percussiegeluid op de cello, om een enorme impact te genereren en voor bergen kippenvel te zorgen. Luister gewoon eens de laatste 3 tracks achter elkaar en je begrijpt wellicht wat ik bedoel. Dit is op het lijf geschreven voor fans van David Darling, Tom Cora, William Ryan Fritch, Julia Kent, Guy Gelem, Hildur Guðnadóttir en natuurlijk ook Alder & Ash. Het is een invoelbaar, meeslepend en dikwijls compleet overrompelend album geworden, dat een belichaming is van oprechte en intense emoties.
SENZOR AM 583 – Salt And Gravity +1 (Lost Tribe Sound label special)
PLAYLIST:
ARTIST – CD TITLE – SONG NUMBER+TITLE – STARTTIME
Arrowounds – The Rise And Fall Of The Melting World – 3. Caverns Of The Behemoth – 0:00
Arrowounds – The Rise And Fall Of The Melting World – 4. Insect Dream Surfacing – 11:47
Tony Dupé – Margaret Hammett Lived – 1. I Lay Down – 14:21
Tony Dupé – Margaret Hammett Lived – 7. We Lay Awake – 20:01
Tony Dupé – Margaret Hammett Lived – 9. I Had Two Babies Both Eileen – 23:48
Alapastel – Ceremony – 3. In the Service of Life – 28:54
μastroKristo – Departures – 4. Waves – 41:18
μastroKristo – Departures – 5. Gionis – 45:38
μastroKristo – Departures – 6. Ocean – 50:03
Sanr – Ramak – 1. Mamut – 54:21
Sanr – Ramak – 3. Teğet – 57:18
Sanr – Ramak – 8. Akışkan Kesik – 1:02:55
’t Geruis – Various Thoughts and Places – 3. Een Deur Ergens In De Vallei – 1:07:58
’t Geruis – Various Thoughts and Places – 7. Wanneer Alles Even Stil Staat – 1:10:59
’t Geruis – Various Thoughts and Places – 9. Samen Alleen – 1:14:28
’t Geruis – Slow Dance On Moss Beds – 2. L’arrivée D’un Visiteur – 1:18:46
’t Geruis – Slow Dance On Moss Beds – 4. Gracieux – 1:24:12
’t Geruis – Slow Dance On Moss Beds – 8. Stilaan – 1:26:44
Federico Mosconi – Air Sculptures – 1. Breath – 1:30:55
Federico Mosconi – Air Sculptures – 2. Back to Life – 1:36:20
Federico Mosconi – Air Sculptures – 6. Wandering – 1:42:04
Adrian Copeland – If This Were My Body – 5. No Heat No Light – 1:46:09
Adrian Copeland – If This Were My Body – 6. Rites Of Sorrow – 1:52:00
Adrian Copeland – If This Were My Body – 7. If This Were My Body – 1:58:25