[cd, Surface Area/Bertus]
Je hebt van die zangeressen die ineens een enorme wending maken in hun carrière. Noem het gerust gijpen. Zo maakt Becky Jones gewoon een tijd deel uit van de Britse dance act Groove Armada en is tevens te gast bij Mum & Dad en Emili Sandé. Maar in 2012 verschijnt er van haar hand plots het album Union. Dat doet ze onder het alias Saint Saviour. Ze brengt hierop dromerige elektronische pop, waarbij haar prachtig zoetgevooisde stem het verschil weet te maken. Dat is een behoorlijke verrassing na haar eerdere muzikale uitstapjes. En een mooie ook!
Nu brengt ze haar tweede album In The Seams uit en wederom weet ze hier voor een omslag in haar geluid te zorgen. Dat komt omdat ze de elektronica van weleer heeft ingeruild voor strijkers, piano en akoestische gitaar. Daarmee lijkt de breuk met het verleden definitief. Veel belangrijker is dat het prachtige muziek oplevert. Met haar wonderschone zang, gelijk een zuchtmeisje, in combinatie met de melancholische strijkpartijen en het stemmige pianospel weet ze een soort emotioneel geladen drijfzand te creëren. Er is geen ontsnappen aan en wegzinken in deze etherische pracht is bepaald geen straf. Redding in deze wordt ook niet gewaardeerd! Hoewel de ingrediënten zacht en een ietwat gladjes zijn, brengt de onversneden droefgeestigheid en verbluffende schoonheid genoeg gewicht in de schaal. Droompop met folk en klassieke elementen. Daarbij moet je denken aan een overheerlijke kruisbestuiving van Mazzy Star, Nick Drake, Klima, Emiliana Torrini, Lotte Kestner, Donna Regina en Susanna. Zoals ik al eerder duidelijk probeer te maken: weerstand bieden is onzinnig. Puur, vloeibaar goud dat rechtstreeks je aderen instroomt. Zo mooi dat het haast pijn doet! Een aan de grond nagelend album.
door Jan Willem Broek