Om na al die Onvermijdelijke Metal nog altijd geen Black Sabbath gehoord te hebben, dat vond collega Billy Clismo maar een schande. Hij speelde mij een geniale Zweedse persing toe, bouwjaar '88, uit de tijd dat cd's net nieuw waren en alle vinylers geld uit de zak werden geklopt om over te stappen. That's Original! Two Great Albums For The Price Of One! En ook nog een dubbel-cd hè, heb meteen de neiging om te gaan checken of ze niet ook prima op een hadden gepast. Het antwoord is helaas nee. Hoop dat Clismo er niet meer dan tien gulden voor heeft betaald, maar vrees 't ergste.
Daar gaan we dan voor mijn eerste minuten Black Sabbath. Staan ze eigenlijk in die vermaledijde Top 2000? Dat zal ik dan toch wel gehoord moeten hebben, maar zelfs één bekend nummer noemen gaat me niet lukken. Black Sabbath is voor mij Ozzy, en dat gedoe met die vleermuizen. En Iommi natuurlijk, waarvan ik dacht dat het een Finse immigrant was. Zeg maar de Pastorius van de metal. Blijkt het een Italiaan! Sabbath Bloody Sabbath opent met het titelnummer. Logge riff, donderende drums en dan Ozzy. Wat zingt ie hoog! En "mooi"! Jee. Psychedelisch breakje met wat akoestisch gitaarwerk en dan terug naar het zompige moeras. Dit was vast een versie vóór de onvermijdelijke remaster, die de arme drummer wat meer aandacht schonk. 'Nobody will ever let you know, when you ask the reasons why.' Ik zeg tijd voor een solo. Daar komt al wat, buitenaards gemixt, het komt ineens van achter. Daar had het nummer wel mee mogen eindigen, inmiddels is Ozzy's niveau al aan 't dalen. Het zal zijn opspelende longaandoening zijn. (Ik zit maar wat in de popencyclopedie te neuzen) Dat laatste instrumentale stuk is trouwens weer wel vet, al had het met nog wat meer tempo gespeeld mogen worden. (Of juist oplopend in tempo)
A National Acrobat klinkt ineens verdomd zacht. Budget-releases… Eigenlijk een soort stonerrock dit, of moet ik 't doom metal noemen. Lijkt wat te sloom, maar nu komt er wat broodnodige agressie: 'I am talking to you.' Riff komt ineens ook harder door. Twee Ozzy's zingen door elkaar in. Mooi. Ze zijn wel van de uitlopers zeg, nu zitten ze al twee minuten in outro-mode. De Motorpsycho-passage in de gitaren vanaf 4.55 maakt het wachten desalniettemin de moeite waard. Bongo's erbij! Stelletje hippies.
Hola, Stairway to Heaven. Aanstekers de lucht in, kan Ozzy emotioneren met een gevoelige partij of zal dit instrumentaal blijven? Mooi is 't in elk geval al wel. Hoge piano-nootjes op een Sabbath-plaat, het is me wat. Het gaat nog richting Beach Boys-instrumentaal zo. Vocalen zijn niet meer nodig wat mij betreft. Doorgaan tot de tweede minuut en dan stoppen. De klavecimbel is een beetje too much, mooier is de zwaar gereverbete gitaar op de achtergrond.
Sabbra Cadabra klinkt als een titel voor een hele slechte blues-rocker. Een woordgrap waar Jan Akkerman, als ie 'm ten minste zelf bedacht had, heel veel lol in had gehad. Iemand heeft Ozzy hier wat te ver in de mix verstopt. Ik proef een hint van dubbelloops gitaarwerk, hoop dat 't nog prominenter naar voren gaat komen. Teveel fills in de drums hier, had beter kunnen doordenderen. De echte serieuze break, met synth-accent is weer wel leuk. Maf effectje op Ozzy. Zouden ze die openings-riff nog terug gaan brengen? Ze dwalen zo ver af met een lelijk klinkende piano. Dat doorsudderende heeft echter wel wat.
Clismo zal nu zijn originele lp om moeten keren, voor een nieuwe stevige openingsriff, later vergezeld door iets waterigs. Ha, eindelijk. Een duidelijke solo. Fijn. Pluspuntje ook voor de break, even de riff alleen en dan de drums er terug inrammen. 'Smoke it! Get high!' Nu klinken ze eindelijk een beetje gevaarlijk, zoals de hoes probeert te zijn, voer voor headbangers. Dan gaan we alweer op de Space Invaders-toer. 'Yes I know the secret, that's within your mind.' Een fles wijn als ze dit low point nog op weten te krikken naar iets acceptabels. Het meest geslaagd is nog de gitaar die dronet als een doedelzak in de break.
Het wordt nog lastig er nu terug in te komen. 'What was the last time that you cried?' Leuk die akoestische gitaar erbij, maar de riff is me te simpel, ze beginnen ook op elkaar te lijken. Seven Nation Army avant la lettre. Ik wil net gaan mopperen dat ze hier 't spoor totaal bijster zijn in hun eigen geschifte gerommel, maar de Looking For Today-gedeelten behoren dan ineens weer tot de Onvermijdelijke momenten van de plaat. Dit nummer zou wel 'ns een groeier kunnen zijn, ik moet niet vergeten bonuspunten uit te delen voor de handclaps.
Aan 't eind nog even terug naar die ballade-sfeer. Nu dan met vocalen? Nee, toch de rock-afslag met goeie hi-hats en dan wéér een afslag naar psychedelische pop. Wat een rare band eigenlijk. Dit is toch behoorlijk prog voor een voorloper van heavy metal. 'Sorcerers!' Iemand vond geld voor een lelijk strijkorkest. 'You know that I should!' Applaus! Black Sabbath verstrikt in hun eigen ambities, wie had dat gedacht.
(door Ludo)