[cd, Anthology Recordings/Bertus]
In de jaren 70 werd er behoorlijk geestverruimende muziek gemaakt, mede door de opkomst van de synthesizer. Nu is geestverruimend bij een farmaceut wel erg verdacht natuurlijk, al maakt dat niets uit mits er zulke fraai muziek uitkomt rollen als bij Rüdiger Lorenz (1941-2000). Naast zijn pillendraaierij is hij namelijk een groot liefhebber van synthesizers. Na zijn overlijden blijkt dat hij er 38 heeft staan, waarvan een deel zelf gebouwd. Hij is een ware pionier geweest op dit gebied en blijkt tevens over compositorische gaven te beschikken. Hij maakt ongeveer 20 werken die ergens in de ambient, experimentele en soms zelfs New Age hoek uitkomen. Na 3 cassettes brengt hij zijn eerste lp, u weet wel dit medium dat die stokoude cd vervangt, Invisible Voices uit in 1983. Dit album bevat een onconventionele aanpak voor die tijd door zijn collageachtige aanpak. In de basis produceert hij een ambientlaag, maar mixt daar allerlei donkere soms haast funky elementen, percussieklanken, orkestraties en drones doorheen. De titel verwijst wellicht naar de geluiden die stemmen suggereren maar dat niet zijn, hoewel hij er een enkele maal wel via de vocoder doorheen zingt, waarbij in de slottrack “Lost Day” heel duidelijk. Ook in de tweede compositie hoor je daadwerkelijk een warme stem van ene Sabine Kübler, maar de rest is vooral suggestie. Dat is niet alleen heel knap gedaan, maar het maakt de elektronica tevens menselijk. De organische, contemplatieve stukken laten je heerlijk wegdromen en genieten en tonen aan, ondanks dat je wel hoort dat het niet in deze tijd gemaakt is, dat het nog altijd ook in het hier en nu ertoe doet. Op een bevreemdende wijze komt hij uit tussen Jean-Michel Jarre, Tangerine Dream, Vangelis en Kraftwerk. Het album is een klassieker van formaat en wordt nu door Anthology Recordings nieuw leven ingeblazen door het op cd uit te brengen, een fraai medium al zeg ik het zelf. Het is een geweldig album dat het verdient om gehoord te worden.
door Jan Willem Broek