[cd, Skipping Records/Sonic Rendezvous]
Laat ik voorop stellen dat ik zelden van Nederlandstalige muziek houd. Britten bijvoorbeeld weten niet anders dan dat hun muziek in hun moerstaal wordt gezongen, maar op de één of andere manier vind ik als ik Nederlandse teksten hoor het vaak onbenullig klinken of het leidt door de directe confrontatie met je eigen taal de aandacht van de muziek af. Er zijn zeker uitzonderingen op te noemen, want er staat hier van Brel, De Dijk, Acda & De Munnik, Spinvis, Doe Maar, De Kift en De Anale Fase echt wel wat in de kast. Ik ben dan eerlijk gezegd toch wat huiverig voor de cd Prettige Vooruitzichten van Rick Treffers, die hiervoor als zanger van het Engelstalige en geweldige Mist al mooie muziek heeft afgeleverd en een solo album. Met die eerste solo cd uit 2007 kan ik ook al niet zo goed uit de voeten, zonder er iets echt tegen te hebben; het heeft niets met hem te maken. Rick weet me echter vanaf de eerste noot heel prettig te verrassen met zijn tweede soloalbum. De toon van de cd is zeer melancholisch, maar met heel veel relativerende humor waardoor het niet zwaar op de maag gaat liggen. Ook dat aspect komt terug in de teksten, die gewoonweg uitstekend in elkaar zitten. De reden waarom deze cd er wel meteen lekker ingaat is mede te danken aan de sterke muzikale omlijsting en de dikwijls geniale vondsten, zoals het ineens opduikende Spaanse stuk met beats in “Fuck Het Verleden” of de dichtkunst van Serge Van Duijnhoven in “Zomaar Goed”. De cd gaat over de hunkering naar een warm land en een milde aanklacht tegen Nederland (“Ik Mag Niet Klagen”, “De Plattegrond Van Nederland”), maar ook de liefde ervoor. Hij weet zijn ongenoegen voor bepaalde zaken in Nederland door zijn ironisch gezongen “olé olé olé” in het nummer “Plattegrond Van Nederland” wel heel scherp te combineren met zijn roep naar zijn liefde Spanje. Rick brengt aan de ene kant serieuze liedjes die heerlijk droefgeestig en wonderschoon zijn en wisselt dat op prettige wijze af met humoristische, frivole songs als “Dag Lekker Dropje”. Regelmatig duiken er ook leuke, poëtische of spitsvondige woordspelingen op in de teksten. De verrassende arrangementen worden naast Rick ingekleurd door onder meer Henk Hofstede en Rob Kloet van The Nits, Patrick Votrian (De Kift, Kyteman), Bloem de Ligny (horen we die eindelijk ook weer eens!), Theo Sieben (Paulusma, Orkater) en Ivar Vermeulen (Mist). In “Ik Mag Niet Klagen” dringt zich even de invloed van Spinvis op, maar heerlijke Wire-achtige elektrische gitaar doet dat snel vergeten. Ook op de rest van het album wordt duidelijk dat Rick vooral klinkt als Rick. Zijn stemkleur zit tussen de herfst en de lente in en klinkt eigenlijk altijd aangenaam in de oren, dat is bij Mist zo en dat is hier niet anders. Indie, wave, cabaret, flamenco, Americana en chansons, het passeert allemaal op eigenzinnige wijze de revue. De muziek heeft eerder een Spaans, Brits, Frans of wellicht Amerikaans karakter, terwijl de teksten niet meer Nederlands kunnen. Dat tweeledige duidt wellicht ook de gevoelens van Rick. Als pure melancholicus is “Steeds Jonger”, met het prachtig tranentrekkende vioolspel van Constantijn van de Wetering, hier favoriet maar op de voet gevolgd door veel van de andere songs. Nederland heeft er een veelzijdig, origineel en dijk van een album bij.
Luister Online:
Steeds Jonger / Ik Mag Niet Klagen
door Jan Willem Broek