[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Wie de band Low kent, kan zich nauwelijks voorstellen dat er ooit een hard geluid uit de leden zal komen. Gezien hun Mormoonse achtergrond, die ze als je de teksten goed beluisterd nog wel eens laten gelden (zonder dat het overigens echt storend wordt voor niet gelovigen), verwacht je vooral de rustige, breed uitgesponnen muziek van Low of wellicht meer sacrale muziek. Toch laat met name zanger/gitarist Alan Sparhawk zich nog wel eens van een andere kant zien. Neem bijvoorbeeld zijn blues-rock project Black-Eyed Snakes of zijn blues-dubband Los Besos. Een echte openbaring, excuus voor de woordkeuze, is toch wel zijn rockband Retribution Gospel Choir, waarmee hij onvervalste, stevige rock maakt. Dit doet hij samen met bassist Steve Garrington (Low) en drummer Eric Pollard. Ongeveer twee jaar na hun debuut komt het trio met het album 2 aanzetten. Hiermee kan het label van een “eenmalige uitspatting” ook meteen de prullenbak in verdwijnen. Het is bloedserieus wat de heren hier laten horen en zelfs harder dan hun debuut. Is dit de duistere kant van Sparhawk, zijn afreageerproject of iets dat hij er altijd naast heeft willen doen? Sinds 1994 draagt hij met Low toch fier het label “de traagst spelende en meest rustige band in rockland”. Ik vraag het me gewoon af, maar misschien moet ik het hier helemaal niet over hebben want dat doet afbraak aan de kwaliteit van Retribution Gospel Choir. En die is er zeker. Het klinkt qua zang met name door de karakteristieke stem van Sparhawk als een harde versie van Low, die net zo desperaat uit de hoek kan komen. Tel daar de sterke, stuwende drums, pompende baspartijen en uiterst venijnige gitaarpartijen bij op en je hebt een energieke band met beklijvende songs, die staat als een huis. Ook al duiken er elementen van Built To Spill, Crazy Horse, AC/DC en Black Sabbath op, het blijft toch wel typisch een Sparhawk product. En dat blijkt keer op keer een garantiemerk. Geniaal, bevlogen en moddervet.
MP3:
Hide It Away
door Jan Willem Broek