[cd, Type/Konkurrent/Boomkat]
De Amerikaan Jeff Witscher houdt er nogal wat aliassen en groepen op na, waarmee hij alleen al een ware cultstatus heeft verworven. Zo houdt hij er de projecten Abelar Scout, Impregnable, Marble Sky en Secret Abuse op na en is hij te vinden in groepen als Black Chastity, Cruel Face, Deep Jew, Foot Village, Forbidden Fuck, Greater Saga, Rainbow Blanket, Roman Torment, Trash Dog en Without Belonging. Vorig jaar bereikt hij een wat groter publiek met zijn nieuwste project Rene Hell, waarvan de cd Porcelain Opera verschijnt op het toonaangevende Type records label. Hij verkent hierop het universum met allerlei synthesizergeluiden. Het is alsof hij je meeneemt op een wonderlijke ruimtevlucht waar je in meteorietregens, gaswolken en allerlei andere veelal duistere en spookachtige elementen terecht komt. De analoge apparatuur draait op volle toeren en levert zowel repetitieve en percussieachtige klanken als spacy geluiden, drones, zachte techno, motorik ritmes en minder definieerbaar geluid op. Hij heeft een voorkeur voor het componeren van minimale klassieke muziek, maar dan met elektronische middelen en het liefst zo duister mogelijk. Na dat album verschijnen er nog allerlei samenwerkingsverbanden, 7”-es en tapes. Nu is zijn tweede cd The Terminal Symphony verschenen, die gezien de titel ook niet veel lichte materie zal bevatten. Wat meteen al anders is dan op zijn vorige cd, is dat hij met dezelfde ingrediënten nu meer aan het componeren is geslagen. Niet simpelweg drone-achtige muziekstukken die eindeloos doorkabbelen, maar meer uitgewerkte thema’s. Het geheel is daardoor iets opener geworden, al zal het nooit echt toegankelijk worden. Hiervoor is de muziek gewoonweg te ver van het daglicht verwijderd en de ambitie om te experimenteren te groot. Dat maakt allemaal niets uit, want het levert bijzonder biologerende stukken op die je meeslepen in een wondere wereld vol elektronica. Elektronica als basis voor minimal music dan, die op subtiele wijze door de mazen van diverse genres beweegt. Het is een abstracte en tevens speelse combinatie van elementen uit de psychedelische muziek, idm, ambient, neoklassiek en krautrock, her en der voorzien van stemflarden en losse elektronische klanken. Het is een spannend dualistisch werk geworden van herkenbaar en ondefinieerbaar geluid, composities en improvisaties, complexiteit en eenvoud, congruent en incongruent, kosmisch en aards en licht en donker. Ter referentie moet je denken aan een ongemakkelijke hybride van Kreidler, Jean-Michell Jarre, Klaus Schulze, Emeralds, Aphex Twin, Kraftwerk, Cluster, Philip Glass, Celer, 36 en Radio People. Terminale symfonieën of niet, dit soort albums is wat vernieuwende muziek nodig heeft om te overleven. In één woord fascinerend!
Luister Online:
The Terminal Symphony (album)
door Jan Willem Broek