[12”, Tenor Vossa]
In het kader van “Record store day”, die dit jaar op 20 april valt, brengen veel bands exclusief vinyl uit. Dit niet zozeer om het dubieuze medium te ondersteunen, maar wel om mensen te stimuleren naar de lokale platenzaak te gaan en muziek te kopen in plaats van het te downloaden. Ik geloof heilig in het concept van muziek kopen, zelfs al krijg ik veel. Maar ik betaal ook regelmatig bij om recensie exemplaren te krijgen. Liever een steun in de rug bieden dan simpelweg de digitale kraan open te zetten. Ook het Britse Breathless doet hieraan mee. Het is de band rond de enigmatische zanger Dominic Appleton (tevens keyboards), die ooit één van de tijdloze zangers van This Mortal Coil is geweest. Dat project van de toenmalige 4ad-baas Ivo Watts-Russell draait namelijk om fraaie stemmen en hij heeft er, zo is gebleken, een feilloos oor voor. Appleton houdt er al sinds 1984 dit project op na. De groep opereert om duistere redenen toch altijd een beetje in de schaduw van de Cocteau Twins en het eerder genoemde This Mortal Coil. Wellicht doordat ze alles steevast op het eigen kleine onafhankelijke Tenor Vossa label uitbrengen. Maar hun albums zijn stuk voor stuk van hoog niveau, van hun eerste langspeler The Glass Bead Game (1986) tot hun laatste, zevende (dubbel) cd Green To Blue, die ook meteen in mijn TOP20 van vorig jaar eindigt. Ze zijn één van de grondleggers van de shoegaze, droompop en spacerock, waarbij ze altijd de new wave van de begindagen blijven omarmen. Hun melancholische benadering blijft een lust voor het oor. De groep bestaat naast Dominic uit Gary Mundy (gitaar, zang), Ari Neufeld (bas, ebow, gitaar) en Tristram Latimer Sayer (drums, percussie), ofwel de samenstelling van de band in de beginjaren, hetgeen uniek te noemen is. Ze brengen een heerlijke kruisbestuiving van Robin Guthrie, Yellow6, Dif Juz, Brian Eno, Harold Budd, Pink Floyd, Porcupine Tree, Joy Division, For Against, Ben Christophers, Brett Anderson en Moly. Een geniaal en verbluffend album.
Voor de “Recordstore day” brengen ze de 12” Please Be happy uit, waarop de titeltrack afkomstig is van dat vorig jaar verschenen dubbelalbum en hier als origineel en in verkorte versie op staat. Daarnaast vind je er twee remixen van datzelfde album van de nummers “The Same Rooms Without You” door Readers Wifes en “Next Time You Fall” door Jim Sclavunos (Bad Seeds, Grinderman, The Cramps, The Vanity Set). Ze geven er net een andere draai aan, zonder de originele sfeer schade aan te doen. Een fijn kleinood om te scoren in je platenzaak.
door Jan Willem Broek