In Tivoli de Helling werd afgelopen woensdag flink gejengeld. Real Estate deed ons land aan. Die laatste plaat vond ik wel leuk, live was het stukken enerverender. Het is muziek die niet meer gemaakt wordt, vandaag de dag. Eenvoudige, meanderende gitaarliedjes die nergens virtuoos of moeilijk klinken maar die gezamelijk een sfeer creëren die totaal verslavend is. The Feelies kunnen de voorvaderen genoemd worden, maar omdat dit Amerikaanse gezelschap in de melodieën af en toe wat Brits aandoet is een associatie met onze eigen Serenes ook niet zo slecht. Alleen zijn die nuchtere, Friese koppen van destijds vervangen door vijf Amerikaanse gecultiveerde Pitchfork-hoofden. Jingle-jangle-muziek dus, van het soort dat pas echt indruk maakt als je het live ziet. Want twee zonder distortion vervormde, door elkaar heen tokkelende gitaren die tesamen een dikke geluidsbrij in elkaar vlechten, dat moet je fysiek voelen. Daar moet je in kunnen kruipen. Je moet overigens niet in dat bandje spelen, want cleane Fender-gitaren over dito versterkers, dat houdt geen trommelvlies twee toerneetjes vol. Maar om twee uurtjes ondergedompeld te worden in het ene na het andere melancholieke gitaarloopje is puur genot. Real Estate is live ook veel dynamischer dan op plaat, al gaat het nooit loos. Alles met mate, de nuance volstaat. De drummer die opeens de hi-hat niet meer aanslaat, of die even twee maten van snare naar tom gaat. En dat je dat dan geniaal vindt. Het kan zo simpel zijn, een gitaarbandje, maar het is lang geleden dat ik zo genoot van een set D-G-C liedjes. Zulke vertrouwde muziek en tevens zo fris. Ik kende hun repertoire niet zo goed dat ik stond te wachten op bepaalde nummers. Jengel maar gewoon weemoedig verder, jongens. Als ik 23 was geweest, afgelopen woensdag, dan had ik waarschijnlijk met een oplopende druk op de traanbuizen tegen de zijwand gehangen, me af en toe afvragend hoe je in godsnaam in contact komt met dat leuke meisje van de garderobedienst.
olafk