[cd, Kraak]
De vraag wat precies onder folk muziek wordt verstaan levert altijd discussies op. De één vindt dat het knetterstonede bosnegers die op een stuk dierenhuid meppen en klanken uitstoten of iets vergelijkbaars uit een ander land moet zijn, muziek die breed gedragen wordt, gemaakt met traditionele instrumenten en eeuwen teruggaat. Dit bedoel ik niet denigrerend. Anderen zweren bij een bepaald gevoel met een onderliggend cultuurbesef en bijbehorende ritmepatronen, dus dat kan uitpakken van puur elektronische muziek tot blackmetal. Eenzelfde discussie is er ook altijd over Middeleeuwse muziek. Mechthild Von Leusch en het daarmee verwante Werkbund propageerde een elektronische aanpak, want die zou het beste de waarheid neerzetten aangezien we toch niet weten hoe het toen allemaal geklonken heeft. Voor mijzelf ligt de waarheid in het midden en laat ik me vooral beïnvloeden door de muziek die me raakt. Ik begin hierover omdat de Belgische band Razen in feite de omgekeerde weg bewandelt. Wars van de hedendaagse muziek gaan ze juist op zoek naar die van vroeger. Hun cd Rope House Temper komt uit op het prestigieuze en spraakmakende Belgische label Kraak, dat in het verleden nog zo fraai (K-RAA-K)³ heet. Maar de muziek is doorgaans al complex genoeg; dat in positieve zin. Dus laat ik simpelweg overgaan tot de bespreking van dit nieuwe album, dat volgt op een split-lp met Sheldon Siegel en een cassette. Razen benadert de muziek van weleer op tegendraadse wijze. Dit doen ze door de instrumentatie van vervlogen tijden in te zetten om hiermee hedendaagse folklore te creëren of noem het gewoon moderne muziek met antieke instrumentatie. De band bestaat uit Brecht Ameel (santur, bombus, bouzouki, keyboards, bas, lamellofoon, stem) en Kim Delcour (doedelzak, shawn, recorders, stem) met gasten op contrabas, tabla, percussie-instrumenten en draailier. Ja en dan kom je in een wirwar van hedendaagse en authentieke folk muziek terecht en tussen Westerse en Oosterse muziek, zij het dat ze hier alles voorzien van en benaderen met eigenzinnige interpretaties, inclusief keelzang en drones. Ze brengen een bezwerende mix die ergens tussen Muslimgauze, Philippe Petit, Farmers Market, CC Hennix en Kiss The Anus Of A Black Cat uitkomt. Het feit dat de legendarische Andrew Liles vernoemd is hierboven is omdat hij in het ruim 28 minuten durende, zinderende slotstuk zijn avant-gardistische stempel drukt. Het is een onnavolgbaar, verbluffend album geworden waar woorden gewoonweg tekort schieten. Een wereldplaat, die iedere discussie overbodig maakt. Razend enthousiast ben ik!
door Jan Willem Broek