In mijn beginjaren als muziekrecensent ben ik vooral geïnteresseerd in gitaarmuziek met zang, waarbij het genre er niet zoveel toe doet als het maar melancholisch is. Op een gegeven moment word ik echter ook gegrepen door de meer experimentele muziek. Het voegt zoveel toe aan de meer gangbare stijlen. Eén van die groepen is Rake. Het is de band van VHF labelbaas en bassist Bill Kellum, die er ook het geweldige Doldrums op nahoudt. Samen met Vinnie Van Go-Go (VVGG) en Carl Moller (C-Man) brengen ze albums uit die ergens landen tussen art-rock, noise, post-punk, spacerock, experimentele en psychedelische muziek. Niet alles kan me boeien, maar hun album Art Ensemble Of Rake / Tell-Tale Moog uit 1995 is een schot in de roos. Dit is misschien wel het meest grillige Vergeet Mij Nietje uit mijn collectie.
Het album bestaat uit twee schijven. Op de eerste, “Art Ensemble Of Rake”, presenteren ze 6 stukken, waarvan er 4 behoorlijk wat tijd in beslag nemen. Het bestaat uit stemsamples, gitaarflarden, vernietigende noise (gitaar- en blaaspartijen) plus elektronische interventies. Een totaal verstrooiend geluid, dat kop noch staart heeft maar je op geweldige wijze in de houdgreep weet te nemen. Een biologerende kakofonie, die als een obscure en bovenal abstracte soundtrack aan je voorbij trekt. Ruim een uur sta je aan de grond genageld met muziek die klinkt als een aan gort gemalen mix van Sonic Youth, Trumans Water, Wingtip Sloat, Further en Boredoms.
Dan is er de tweede cd, “Tell-Tale Moog”, die maar liefst 75 nummers van 1 minuut lang bevat en die allemaal naadloos in elkaar overgaan. Hierop koersen ze meer richting de alternatieve noiserock van de eerder genoemde artiesten en combineren dat op bevreemdende wijze met Negativland en Public Works-achtige plunderphonics. Maar vooral de gitaarmuziek is bij vlagen beter te volgen en rechtvaardigt de genoemde voorbeelden. Er is eigenlijk geen peil op te trekken en dat maakt het zo interessant. Het belichaamt die alternatieve noisegeneratie uit die tijd als geen ander. En juist omdat ze alles zo explosief en zonder enige conventies brengen, blijft dit een album dat niet snel uit het geheugen gewist zal worden.