Radicaal exemplarisch zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: 120 Days, Philco Fiction, Yellow6 / Egsun, No-Neck Blues Band, él-g, Innercity, Biosphere, The Cosmic Dead en Chris Watson. En gingen naar: Iva Bittova & Nederlands Blazers Ensemble.
120 Days – 120 Days II (cd, Voices Of Wonder)
Noors gezelschap dat op hun tweede cd weer een lekkere mix laat horen van dansbare wave, space rock en madchester-sound. Alsof Neu!, Spacemen 3, Happy Mondays, Primal Scream, Yello en Zomby een duister verbond hebben gesloten. Het is opzwepend, melancholisch, druggy, lekker psychedelisch, tikje bevreemdend en ronduit lekker. Niets meer aan doen, just go with the flow!
Luister Online bij Myspace:
Dahle Disco / Spacedoubt
Philco Fiction – Take It Personal (cd, Brilliance)
Een regelrechte forumaanrader van Dreeke dit en een goede ook! (Dat terwijl Biophilia door dezelfde niet als een geniaal album erkend wordt, maar enfin). Hun debuut is ingetogener en bevalt me een fractie beter dan deze nieuweling. Maar ook dit nieuwe werk is van een geweldig niveau. Het klinkt als een fijne mengelmoes van The Weeknd, Björk, The Knife, Efterklang en The xx of zoiets. Donkere orkestratie en beats die doorkruist worden met wave, pop en dub(step). Tel daar de uiterst prettige zwoele zang bij op je hebt een uiterst smakelijk plaatje in handen.
Luister Online bij Soundcloud:
Help!
Horizon
Yellow6 / Egsun – Worth Wasting Time (cd, Somehow Ecstatic)
Jon Attwood gaat ook op eigenzinnige wijze door met releases uitbrengen. Ditmaal een split met Egsun. De twee lange gitaarambient composities van Yellow6 doen denken aan Labradford. Egsun maakt in zijn vijf composities een combinatie van minimal en neoklassiek met onder meer cello. Hij komt op een prachtig midden uit van The Boats, Aaron Martin en Max Richter. Heel fraai allemaal!
Luister Online:
Worth Wasting Time (album)
Iva Bittova & Nederlands Blazers Ensemble: My Funny Lady, 20-01-2012 Music Sacrum (Arnhem)
Na “Dance Of The Vampires” is dit de tweede show die Bittova samen met het Nederlands Blazers Ensemble (NBE) doet. In de fraaie zaal van het Music Sacrum brengen ze werken van Bittova, Leoš Janáček en arrangementen van het NBE. Bittova voegt zich ongeveer om de compositie bij de groep. Voor mij waren dat ook wel de hoogtepunten, want zij is een ras entertainster. Ze speelt fenomenaal viool (klassiek, jazz en folk) en zingt tegelijkertijd op uiteenlopende wijze (sopraan, folk, jazz, malle stemkunsten, experimenteel). Daarbij straalt Bittova zoveel plezier uit in alles wat ze doet en dat geeft alles extra glans. Ze maakt grappen met het orkest en het publiek. Ondertussen brengen ze een fraaie set ten gehore. Na het optreden geven de diverse leden van het NBE nog mini optredens in de bar en ook Iva laat een verbluffende, experimentele versie horen van “My Funny Valentine”. Topavond met mijn meest favoriete artieste ooit!
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Divná Slečinka
No-Neck Blues Band – YTIU (lp, Kellipah, 2011)
Als één van de meest gewaardeerde free/improv acts uit Amerika, kan The No-Neck Blues Band aardig verrassend uit de hoek komen. Zo ook met deze onverwachte lp op Pat Murano’s eigen label, de eerste sinds hun reguliere ruimte voor jams en optredens ten prooi viel aan de gentrificatie in Harlem. Op YTIU laat het ensemble een minder ongrijpbare kant horen dan voorheen, met centrale thema’s rond psychedelische krautrock en wazige elektronica, sferen uit de jaren zeventig naar boven halend. Vreemd is het dan ook niet dat één van de twee kanten van het vinyl vernoemd is naar Richard Wright, toetsenist van Pink Floyd. Ook laten ze hun liefde voor Amerikaanse folk en blues (het album Sticks & Stones kwam uit op John Fahey’s label) lichtjes doorschemeren. Maar bovenal is YTIU een uitmuntend voorbeeld van beheerste improvisatie en perfecte instrumentbeheersing.
él-g – Der Prediger (cdr, Young Girls, 2011)
Laurent Gérard opereert al een tijdje op de grens van weirde chansons en experimentele elektronica, met het duo Opéra Mort en vooral solo onder de naam él-g. Der Prediger is een wat karige release op Young Girls Records, een cdr met nog geen half uur “muziek”, maar desondanks de moeite waard. Donkere ambient met lichte beats, soms klinkend als vertraagde electro, vormt de ondergrond waarop hij uit de losse pols poëtisch gebral laat horen. Verstaan doen we het nauwelijks, want de geluiden op Der Prediger zijn vervormt en aangekleed met effecten die enige structuur proberen te verhullen. Een hoop gekkigheid, maar ook eigenzinnigheid en dat laatste stopt él-g bij de meest interessante muzikanten van Frankrijk.
Innercity – Terrestreality (lp, Aguirre, 2011)
Antwerpenaar Hans Dens brengt met Terrestreality alweer z’n tweede lp uit op het eveneens Belgische label Aguirre. De reis naar ver gelegen sterrenstelsels is duidelijk nog niet ten einde, getuige de spacy elektronica die hij ons hier voorschotelt. Dat het in de ruimte donker, leeg en afstandelijk is, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Wat het dromerige Terrestreality een plaat maakt die boven anderen in het genre uitstijgt, zijn de psychedelische synthklanken die je naar een hoger bewustzijn dirigeren. Dit alles door een volgepropt met buitenaardse effecten lo-fi filter en met als bonus gastvocalen van Ignatz, onze Vlaamse bluesheld. Een aanrader.
Biosphere – Mysterier (Touch, 2011)
Biopshere is zo'n act waar je eigenlijk vrijwel altijd op aan komt. Met een catalogus als Geir Jenssen (das z'n naam) op zijn naam heeft staan kan het eigenlijk niet meer mis gaan. En zo is het ook met deze zeer korte schijf met maar 2 nummers. Beide stammen uit 2006 en zijn geschreven voor Theater. We horen eigenlijk de twee verschillende gezichten van Biosphere terug, namelijk die van de dronerige ambient zoals we kennen van Substrata (1997) en de meer dromerige ambient beats zoals we al eerder op Autour De La Lune hoorden. Het zijn weer twee sterke tracks die mij meer aanspreken dan vorig jaar uitgekomen N-Plants. En dat op bijna het fijnste formaat dat er bestaat: de 7”.
Touch Music
The Cosmic Dead – The Cosmic Dead (Who Can You Trust?, 2011)
Echt van de tapes ben ik niet, ik heb er wel wat maar meestal krijg ik ze. Echter een hele enkele keer dan toch die uitzondering, zoals met deze release (hij wil maar niet op vinyl uitkomen). The Cosmic Dead is een band uit Glasgow die zoals de naam al wel een vermoeden doet rijzen wat de heren zoal waarderen. Duidelijk onvervalste psychedelisch krautrock zoals we het graag horen en die niet onderdoet voor de stadsgenoten van Moon Unit. Perfecte muziek om de olielampen en vloeistofdias weer eens onder het stof vandaan te halen. De tape is ook nog eens goed gevuld met op kant A 3 tracks van totaal 40 minuten en op kant B nog 1 track die ook hier de boel vult. Geweldige tape die echt doet hopen op een mooie plak vinyl waar dit soort muziek toch het best tot zijn recht komt.
Who Can You Trust?
Chris Watson – El Tren Fantasma (Touch, 2011) Over Chris Watson hoeven we eigenlijk niet veel meer te zeggen, net zoals bovengenoemde Biosphere een vaste naam bij Touch en een gerenommeerd muzikant in zijn subgenre (en ver daar buiten). Op zijn laatste werk El Tren Fantasma eens een keer geen natuurgeluiden, maar de geluiden van een treinreis door Mexico. Dit geeft een geheel ander geluid dan we van hem gewend zijn, vooral omdat er ook meer bewerking in lijkt te zitten. Het blijven omgevingsgeluiden die we krijgen voorgeschoteld maar nu zijn er als ware composities van gemaakt met terugkerende patronen. Hier en daar ligt er een echo op het geluid of worden stukken herhaald. Voor Watson nieuw, voor ons als luisteraar echter niet. De inspirator voor dit werk is Pierre Schaeffer en dat is zeer zeker terug te horen. Musique-concrete met field-recordings.
Het is een release die weer tot in details is uitgewerkt, maar deze weet mij wel minder te pakken dan ander werk van dezelfde heer.
Touch Music