[cd, debruit&desilence]
Het Italiaanse Port-Royal kent een geweldige ontwikkeling. Met hun overdonderende debuut Flares (2005), waarop ze met z’n vijven zijn, veroveren ze meteen al een eigen plek in de post-rock scene. Op het vervolg Afraid To Dance (2007) komt het tot viertal gereduceerde gezelschap zelfs nog beter uit de verf. Ze verpakken hun post-rock namelijk in glitch, idm, shoegazermuziek, ambient en voorzichtige pogingen tot dance en drum’n’bass. Deze mix weet je genadeloos te grijpen en te verslinden. Daarna volgt er nog een fraaie remix-cd Flared-Up (2008). Na het ter ziele gaan van het klasse label Resonant moeten ze op zoek naar een nieuw onderkomen, Dat hebben ze met hun derde album Dying In Time gevonden in het steeds bijzonderder wordende label debruit&desilence. Combineren ze op hun vorige album nog voorzichtig post-rock met glitch, idm, shoegazermuziek, ambient, dance en drum’n’bass, hier trekken ze de lijn zelfverzekerd door. Alles wordt net iets uitvergroot en toch subtiel gebracht. De ene keer neemt de rustieke shoegazermuziek of gitaarambient iets meer de overhand met etherische zang al dan niet door één van de gastzanger(es)s(en), een moment erna laten ze er moddervette beats doorheen kletteren. Momenten van bezinning gaan net zo gemakkelijk over in euforische stukken. Ook incorporeren ze elementen van new wave en krautrock in hun weldadig warme bubbelbad aan geluiden. Dat alles weten ze toch op consistente en harmonieuze wijze voor te schotelen en altijd gehuld in een mystieke atmosfeer. Denk aan een zwoele, melancholische wervelstorm van M83, Slowdive, Murcof, Múm, Yellow6, Portal, Stafrænn Hákon, Robin Guthrie, Bowery Electric, Pink Floyd, Hermann & Kleine, Kraftwerk, 65daysofstatic, New Order en Ulrich Schnauss en je krijgt een beetje een idee waartoe deze Italianen in staat zijn. Het is overigens een overwegend Brits geluid dat ze aan de dag leggen, maar dat is slechts een feit en geen nadeel. Achterover leunen en je compleet laten overrompelen lijkt het devies. Naarmate het album vordert worden ze steeds guller wat betreft de beats. Alleen in het 3 nummers tellende slotakkoord “Hermitage” gooien ze het nog een keer over de shoegazer boeg, die nog het meest aan een grofkorrelige Slowdive doet denken. Grootse pracht!
Luister Online:
Dying In Time
door Jan Willem Broek