[cd, Make Mine Music/Konkurrent]
Frontman Glen Johnson van Piano Magic zit bepaald niet stil. Een half jaar geleden nog verschijnt van de Brit, die ook muziek als Textile Ranch en Future Conditional uitbrengt, zijn magistrale solodebuut Details Not Recorded. Hierop is net als de vorige Piano Magic mini Dark Horses duidelijk dat hij in een fase zit waar hij zich door de meer donkere kant van de jaren 80 laat beïnvloeden. En dat voor een band die in 1996 begonnen is als experimentele en vooral elektronische band. Maar ze hebben door de jaren heen al aangetoond enorm te kunnen evolueren. Via labels als I, Darla, Rocket Girl, Staalplaat, Acuarela, Monopsone, Green Ufos, Important, Make Mine Music, Morr Music en zelfs 4ad laten ze hun indrukwekkende discografie het licht zien. Op 4ad hebben ze nog een heuse soundtrack uitgebracht, hoewel hun muziek zich dan al ergens beweegt tussen poëtische new wave, postrock en experimentele muziek. In 2002 zijn ze tevens één van de eersten die de verloren gewaande Vashti Bunyan weer laten zingen op hun meesterlijke Writers Without Homes. Dit is tevens de cd waarop ze meer als een echte groep gaan opereren. De band blijft gretig op zoek naar nieuw geluid, ook al kunnen er daarbij wat oude ingrediënten bij zitten; als je van zout en zwarte peper houdt blijf je dat immers gewoon gebruiken. Nu zijn dat de new wave klanken, die ook op de tiende cd Ovations de muziek op fraaie wijze donker inkleuren. Glen (zang, gitaar) is zoals de laatste platen wel vaker vergezeld van de hoofdzakelijk Franse muzikanten Franck Alba (bas, gitaar, percussie), Cedric Pin (keyboards), Alasdair Steer (bas), Jerome Tcherneyan (drums) en (vaste) gastzangeres Angèle David-Guillou van de band Klima met haar heerlijk melancholisch zwoele stemgeluid. Ze laten zich hier nu voor het eerst hun fascinatie voor Oosterse percussie horen, waaraan ze met name Dead Can Dance schatplichtig zijn. Het is een goede zet geweest dat ze nu de ex-Dead Can Dance leden Brendan Perry (zang) en Peter Ulrich (dulcimer en andere percussie instrumenten) als gasten hebben uitgenodigd. Brendan Perry is te horen in de twee prachtige songs “The Nightmare Goes On” en “You Never Loved This City”. Voor de rest hoor je Glen’s kenmerkende donkere, lijzige zang, die hier overigens vaak net als de muziek steviger uit de hoek komt. Van alles mixen ze door de new wave basis, zoals viool, cello, heftige beats, Turkse darabuka, kille analoge synthesizers, scheurende gitaren, industriële percussie, hammered dulcimer (vergelijk citer en cimbalom), handklappen, piano en ga zo maar door. Hoewel er ook heel mooi dromerige stukken op staan waar Piano Magic patent op heeft, is het meestal uptempo en opzwepend te noemen waarbij het moeilijk stilzitten is. Hoewel het dan in sommige tracks een soort Oosters dansen en stampen wordt op zware, zwarte kisten. Hoe dan ook levert Piano Magic een cd, met nieuwe sound en echte coherente songs, die geschikt is voor een breed publiek. Ze brengen zo op ludieke en moderne wijze een staande ovatie aan Dead Can Dance, New Order, Joy Division, The Sound, The Cure, Clan Of Xymox, Cocteau Twins en The Chameleons. Sensationele, melancholische prachtplaat. Hulde!
Luister (korte fragmenten) Online:
Ovations
Luister Online bij Myspace:
You Never Loved This City / March Of The Atheist
door Jan Willem Broek