[cd, Second Language Music/Konkurrent]
In 2009 laat Glen Johnson, de frontman van het langlopende project Piano Magic en tevens Textile Ranch en Future Conditional, veelvuldig van zich horen. Hij brengt solo de prachtige cd Details Not Recorded en de mini Institutionalized uit. Daarnaast verschijnt de tiende, sensationele cd Ovations van Piano Magic, waarop ook de Dead Can Dance leden Brendan Perry en Peter Ulrich acte de présence geven. Met Piano Magic maakt hij al sinds 1996 muziek. In het begin vooral elektronisch en experimenteel, maar later evoluerend tot een hybride van poëtische new wave, postrock en experimentele muziek. Via labels als I, Darla, Rocket Girl, Staalplaat, Acuarela, Monopsone, Green Ufos, Important, Make Mine Music, Morr Music en zelfs 4ad laten ze hun indrukwekkende discografie het licht zien. Op 4ad brengen ze in 2001 zelfs een heuse soundtrack uit. Een jaar daarna zijn ze één van de eersten die de verloren gewaande Vashti Bunyan weer laten zingen op hun meesterlijke Writers Without Homes. Het is tevens het startpunt van Piano Magic als groep, waarmee Johnson gretig blijft zoeken naar nieuw geluid vermengd met oude elementen. Vanaf 2010 vormt Glen met 2 anderen ook nog het prestigieuze label Second Language Music, waarop bijzondere en veelal gelimiteerde releases verschijnen van uiteenlopende artiesten die niet meer dan eens vergezeld gaan van prachtige hoezen en extra, gratis muziek. Nu komt daar ook de nieuwe, elfde cd Life Has Not Finished With Me Yet op uit. Glen (zang, gitaar, piano, percussie, koor) omringt zich zoals vaker weer met de hoofdzakelijk Franse muzikanten Franck Alba (bas, gitaar, koor), Alasdair Steer (bas), Jerome Tcherneyan (drums, keyboards, bas) en (vaste) gastzangeres Angèle David-Guillou (tevens , keyboards, dulcimer, gitaar, piano, klokkenspel, koor) van de band Klima met haar heerlijk melancholisch zwoele stemgeluid. Er doen ook weer diverse andere gasten mee op klarinet, fluit, cello, harp, viool en zang. Onder hen ook Katie English van Isnaj Dui en The Owl Service, Josh Hight van Irons en Oliver Cherer van Cooler en Dollboy. Het geluid op dit nieuwe album is gedetailleerd maar kaler (lees desolater) dan voorheen en verkent tevens de meer elektronische en duistere sound van hun oudere werken. Toch opent de cd nog na een kort intro met het prachtige, Oosterse en door Dead Can Dance geïnspireerde “Judas”. Het is een brug van de vorige plaat naar de nieuwe, maar verraadt (ja het heet niet voor niets “Judas”) al een ander pad van de band. Ze brengen hierna namelijk een kruisbestuiving van onder meer new wave, cold wave, elektronische muziek, neoklassiek, post-rock en vroege jaren 70 en 80 folk, gemixt met hun eerdere werken. Je kunt dan ook gerust stellen dat dit het meest omvattende totaalwerk is geworden van de groep; een optelsom van al hun muziek plus nog veel meer. Muziek die een voortbrengsel is van alles wat ooit op 4ad, Korova en Factory is groot geworden, maar dan in een modern jasje gestoken. Glen’s kenmerkende donkere, lijzige zang wordt hier mooi afgewisseld met die van Angèle en Josh. De titel van het album heeft wel wat eindigs in zich, maar er spreekt ook wel berusting en hoop uit. Het allerbelangrijkste is wel dat ze je weten in te pakken met een uiterst gevarieerd en toch coherent geluid. Je hoort de melancholische wave en elektronica van New Order, de soulvolle hooks van AR Kane, de desolate pracht van Richard Skelton, de landerige desolaatheid van Hood, de droompop van Klima, het essentiële en romantische minimalisme van Talk Talk, het bevreemdende avant-gardistische van The The en de surrealistische totaalbeleving van supergroep This Mortal Coil. Elk nummer is anders en past toch als perfect puzzelstukje in het geheel. Het is verrassend, duister en onbeschrijflijk mooi. Ook al is 11 het gekkengetal, het is hun magnum opus geworden. Een broeierig meesterwerk.
Luister Online bij Soundcloud:
Jar Of Echoes / The Slightest Of Threads / Judas / Sings Something
door Jan Willem Broek