Pfaff – If This Is The Last I’ll Do
[usb-stick, Pfaff]
Moet je het bij Bas Jacobs nog steeds hebben over zijn bas-verleden bij Seedling? Is het nodig om te zeggen dat hij met nog een Bas het label en magazine zonder beperkingen That Dam! runt? Of dat hij ook speelt bij The Ik Jan Cremers? Dat hij dicht? En dat cd’s verschijnen als bonus van zijn dichtbundel? Dat hij lp’s maakt met hidden tracks? Helpt het hem als je meldt dat hij ook wel “iets” met muziekavonden doet? Dat hij masturbeert? Nee, misschien wel niet. Bas is namelijk vooral Pfaff de laatste jaren en daarmee staat hij op zichzelf met originele muziek en ideeën. Goed, het nut van de vragen aan het begin is dan enkel om aan te tonen dat het met de creativiteit en veelzijdigheid van Bas wel goed zit. Dat blijkt nu ook maar weer op zijn alweer zesde album, plaat, mp3’s, nee stickie. Zei de recensent zojuist wat hijzelf net gerookt heeft of is het contact met zijn hersenpan nu helemaal zoek? Nee, beste lezer, Bas Jacobs heeft zijn nieuwe dingen op een usb-stick uitgegeven. Dingen ja, want hierop kan je zo gemakkelijk van alles en nog wat kwijt. Een tourverslag van 2 jaar bijvoorbeeld, filmpjes, meuk en een heuse handleiding. Maar het draait natuurlijk allemaal om het nieuwe album If This Is The Last I’ll Do dat er in hapklare brokken op staat en de dichtbundel Als Dit Het Laatste Is Dat Ik Doe. Die laatste blader je fijn digitaal door, tenzij je het uitprint natuurlijk. Hoe leuk deze veelal korte gedachtespinsels en -sprongen ook zijn, ik wil het toch gewoon over de muziek hebben. Heel even maar, want anders verliest de lezer de aandacht bij de recensie. Zo ook redeneert Bas, dat een goede plaat maximaal een half uur moet duren, omdat anders de aandacht verslapt. Die missie is geslaagd, want de 12 nummers finishen na 29,5 minuut. De muziek van Pfaff doet me altijd terugdenken aan de begin jaren negentig waar de lo-fi, maar ook de spontane muziek hoogtij viert. Bands als Drive Like Jehu, Trumans Water en Think Fellers Union Local 242 zorgen voor veel uiterst origineel luisterplezier. Pfaff heeft dat ook en deze bands dienen tegelijk ter referentie, komt dat even goed uit. Het is gitaarmuziek, maar totaal onvoorspelbaar. Zo opent hij het album met een psychedelisch nummer dat een vreemde kruising is tussen The Residents, Pink Floyd en de Sex Pistols. Wederom dienen deze bands ter referentie, hoewel de middelste iets minder. Saillant detail is dat The Resident weer als eerste een album op minidisc uit hebben gebracht. In de tweede track met de mooie titel “It’s Not Important Where The Fuck You Are, But Where You Fuck” krijg je zelfs bijzonder heftige, psychedelische rock. Maar ook de Ramones, Motorpsycho, Pharaoh Overlord, Iggy Pop & The Stooges, Pixies, Pavement, The Cure, Stranglers, Solbakken en The Fall zijn aan te wijzen als herkenningspunten op deze kleurrijke hybride van indie, stonerrock, lo-fi, noise, rock en pop. Het voor het eerst volledig door zichzelf ingespeelde album is zeer pakkend en uiterst opzwepend. Het behoort misschien wel tot het beste van zijn hand. Dit album onderstreept in ieder geval andermaal het unicum Pfaff.
Eigenlijk is een usb-stick een digitale schatkist of een digitale vuilnisbak als je er enkel troep instort. Pfaff behoort tot die eerste categorie. Een denkfout maakt de heer Jacobs wel. Hij redeneert namelijk dat de meeste media waarop muziek tegenwoordig verschijnt een wegwerpartikel is geworden en de usb als medium prima te hergebruiken. Dat laatste is zeker waar, hij gaat echter voorbij aan het feit het toch lastiger draait zo’n usb-stick en dat het branden van cd’s verfoeilijk is. Het allerbelangrijkste wat hij echter vergeet is dat alle Pfaff albums nog keurig bij mij (en vermoedelijk ook anderen) in de kast van staan onder het kopje “weggooien verboden”. Dat geldt nu ook voor dit eh lekkere ding. Dit stickie pfafft namelijk heerlijk weg!
door Jan Willem Broek