Pfaff – I Kill Myself & I Want To Die
[cd, That Dam!/Massive Rock Hard Discs]
“Pfaff” klinkt het schot en dood. Zoiets moet het gegaan zijn met Kurt Cobain. De Amsterdamse artiest Bas Jacobs alias Pfaff, jaaahaaa die ex-bassist van Seedling, lid van The Ik Jan Cremers en ook medeoprichter van het label en magazine zonder beperkingen That Dam!, heeft het graag over de dood maar ook over het buitenaardse wezen Alf. Hoe je die zaken aan elkaar kunt knopen is te horen op zijn nieuwste, zevende werk I Kill Myself & I Want To Die, ditmaal weer gewoon op cd. Het is namelijk de opvolger van de usb-stick If This Is The Last I’ll Do, met ook al een eindige titel. Beide vormen de eerste twee delen van een beetje macabere trilogie die gaat eindigen met Songs They Sing At My Funeral, vermoedelijk uitgebracht op een stenen grafplaat. Ik maak met vrienden ook begrafeniscompilaties, maar die bestaan nu al uit uren muziek. Arme nabestaanden. Wellicht houdt Bas het korter. In ieder geval blijft zijn nieuwste creatie net onder de 28 minuten steken, wat ook past bij zijn redenering dat een album niet langer dan een half uur moet duren omdat anders de aandacht verslapt. De 12 nummers hier, met een gemiddelde lengte van net meer dan 2 minuten, zullen de aandacht zeker vasthouden. Het zijn puntige, veelal harde songs zoals alleen Pfaff die maken kan. Dat wil zeggen een mengelmoes van lo-fi, rock, noise, poëzie en humor. Zijn muziek lijkt nu wat grimmiger dan voorheen. Het is recht in je gezicht en ongenuanceerd en dat maakt het ook tot een eigenzinnig en wederom zeer genietbaar werk. Pfaff zetelt op zijn eigen plek ergens tussen Smog, Pavement, Pixies, The Fall, Drive Like Jehu, Trumans Water, The Cure en Motorpsycho. Maniakaal geniaal!
door Jan Willem Broek