Papers, Please is een puzzelspel annex radertje-in-de-totalitaire-machine-simulator uit 2013 van Lucas Pope.
Het gegeven: het is 1982 en je bent tegen wil en dank – door het “winnen” van de werkloterij – douanier in het Sovjet-Unie-achtige Arstotzka. Controleer of de documenten van wie de grens over wil voldoen aan de steeds complexer wordende regels. Dat is het puzzeldeel en dat zit al prima in elkaar.
Maar de genialiteit van Papers, Please zit hem in het radertje-in-de-totalitaire-machine-simulator deel van het spel.
Je krijgt stukloon, dus hoe meer zaken je correct afhandelt, hoe meer geld je verdient voor je gezin. Ook de grenspolitie krijgt geld per arrestant en geeft je een deel van de opbrengst van iedereen die je aan ze uitlevert. Dat nodigt uit om zodra je een foutje ziet meteen het stempel “Afgewezen” te hanteren. Het is ook een heel lekker stempel, met een groot rood blok tekst dat je met een muisklik lekker hard laat neerkomen op het paspoort. Liefst flink scheef en op de verkeerde pagina. Maar dat betekent wel dat je de hartverscheurende verhalen van de arme en wanhopige mensen aan je balie keihard negeert. Of dat je niet meewerkt aan de revolutie die democratie in Arstotzka kan brengen, waar dan ook nog een geldelijke beloning van de revolutionairen tegenover staat. Als ze niet liegen natuurlijk. Beslis nu!, want de klok tikt door en als je na sluitingstijd klaar bent, krijg je niet betaald.
De grauwe, op graphics van computers uit de jaren tachtig gebaseerde vormgeving past ook nog eens precies.
Papers, Please is kortom geweldig en dat is niet slechts mijn mening:
(klik op de afbeelding om hem uit te vergroten)
Ook de jonge regisseur Nikita Ordynskiy is fan en wilde het spel te gebruiken als basis voor een korte film. Hij heeft er als Rus de goede nationaliteit voor en Papers, Please is wel zo bekend dat verfilming instant publiciteit oplevert, maar niet zo bekend dat er enorme licentiekosten voor betaald hoeven te worden. Pope gaf zijn zegen (no pun intended) en Papers, Please – The Short Film is er nu en is verrassend goed.
Er is een sterke hoofdrolspeler in Igor Savochkin en de vormgeving doet niet onder voor menig Hollywoodfilm. Maar boven alles geldt toch dat de morele dilemma’s die worden aangesneden in deze tijden van Brexit, bootvluchtelingen en “Build the Wall!” alleen maar relevanter zijn geworden.
Glory to Arstotzka!