[cd, Rough Trade/Konkurrent]
De Duitser Hendrik Weber is een bijzondere elektronica muzikant, die in vrijwel alles bruikbaar geluid dan wel muziek hoort. Dan heb ik het niet over zijn projecten Glühen 4 of Panthel maar over zijn techno/minimal house vehikel Pantha Du Prince. Na 2 albums komt hij met het onvolprezen Black Noise in 2010. Hier gebruikt hij allerlei Zwitserse carillons in zijn elektronisch gestuurde muziek. Hij laat de klokken overigens klinken als een gamelanorkest. Daarnaast speelt hij met “black noise”, hetgeen refereert aan stil, voor mensen onhoorbaar geluid; geluiden die je bijvoorbeeld oppikt bij een naderende aardbeving. Een antithese van het snerpende “white noise”. Hij mengt het met futuristische beats en er volgt een ongrijpbare lappendeken van minimal techno, idm, folk, dubstep, indie en zelfs shoegaze met een exotische dansvloer als resultaat. Deze zijn vorig jaar nog eens fijntjes geremixt, wat ook een fijn album tot resultaat heeft.
Die klokken zijn haast een obsessie geworden blijkt nu, want voor zijn vierde werk Elements Of Light heeft hij zich laten inspireren door het carillon van het stadhuis in Oslo, wat een 3500 jaar oud Chinees meesterwerk schijnt te zijn. Het carillon is voor de opnames zelfs tijdelijk verhuisd naar Berlijn om daar zijn composities en muziek verder te voeden. Hij heeft de muziek gecomponeerd in samenwerking met de componist Lars Petter Hagen en omringt zich met diverse percussionisten en carillonspecialisten die hij aanduidt als The Bell Laboratory. In die begeleidingsband zitten onder meer de percussionisten/klokkenluiders Erland Dahlen (Batagraf, Madrugada, The Sonic Codex Orchestra, Kaada), Martin Hornveth (Jaga Jazzist, The National Bank) en Vegar Sandholt (Skambankt). Alles bij elkaar levert dat 5 composities op, waarvan 2 vrij lange, die samen bijna 43 minuten duren. Een grote verandering is dat de muziek zich verder van de dansvloer heeft verwijderd. De focus ligt nu meer op het ritme van de klokken en de composities an sich. Dat pakt geenszins verkeerd uit. Sterker nog, Weber bewijst dat hij op een moderne manier in de voetsporen van een Philip Glass en Steve Reich kan treden. De klokken en bellen klinken hier wederom als een bevreemdend gamelanorkest, waarbij de elektronica, xylofoon, gong, marimba, bekkens voor de meer sobere omlijsting zorgen. De elektronica vormen vooral de lijm om het geheel bijeen te houden en brengen de uiteenlopende ritmes, die heel af en toe voor een meer opzwepend karakter zorgen. Dat werkt allemaal behoorlijk hypnotiserend. De muziek komt ergens in de hoek van minimal, jazz, techno, modern klassiek, sacrale-, steeldrum en gamelanmuziek uit. Denk aan de eerder genoemde artiesten plus Snow Palms, Clogs, Iannis Xenakis, Loren Nerell en Four Tet, al gaat geen van de vergelijkingen echt op. Het is wederom een betoverend en vooral uniek hoorspel geworden dat klinkt als een klok!
door Jan Willem Broek