[cd, PRAH Recordings/Bertus]
Wellicht heb je nog nooit van de Britse cellist Oliver Coates gehoord, of denk je juist daar heb je hem weer. Hoe dan ook is hij een gerenommeerd artiest, die zowel te horen is bij Jonny Greenwood, MF DOOM, Massive Attack, Boards Of Canada, Squarepusher, Micachu, Steve Reich, Nico Muhly en Brian Eno als de BBC National Orchestra Of Wales, BBC Scottish Symphony Orchestra en Britten Sinfonia. Hij legt zichzelf bepaald geen beperkingen op en houdt gezien zijn muziekkeuzes van pop, rock en klassiek en gaat net zo gemakkelijk van Bach, Berio, Britten, Boulez, Shostakovich en Xenakis naar de genoemde avontuurlijke elektronica-artiesten.
Hij debuteert nu voor het eerst solo met zijn cd Towards The Blessed Islands, uitgebracht op het kersverse label PRAH Recordings van Moshi Moshi Music medeoprichter Stephen Bass. Dit label lijkt zich meer toe te leggen op de meer experimentele en toegepaste muziek van de buitencategorie. De nummer 1 op het label mag er gelijk ook wezen. Coates brengt namelijk met zijn cello allerlei avontuurlijke klanklandschappen, die door verschillend te stemmen en aan te vullen met veldopnames en andere instrumenten indruk weten te maken. Je hoort dat hij duidelijk uit de klassieke hoek komt, maar weet zich ook op knappe wijze daaraan te ontworstelen. Hiermee verraadt hij ook dat zijn liefde voor muziek verder gaat dan klassiek alleen; hij stipt zelf bijvoorbeeld ook Sonic Youth als invloed aan, maar de hierboven genoemde projecten en bands waaraan hij heeft deelgenomen zijn wat dat betreft ook zeer veelzeggend. Die combinatie hoor je niet vaak in de klassieke wereld. Klassiek geschoolde artiesten kunnen soms namelijk moeilijk buiten de gestructureerde en gestudeerde paden denken. Coates zoekt eerder verbinding tussen beide werelden op en dat is hier zeker van meerwaarde. De basis is en blijft wellicht klassiek, het is ook voor de rock- en popliefhebber goed doorwaadbaar en genietbaar. Hij komt met zijn muziek ergens uit tussen het spannende midden van David Darling, Julia Kent, Hildur Guðnadóttir, Giacinto Scelsi en Max Richter. In de slottrack “Another Day”, die ook door This Mortal Coil is uitgebracht, krijg je nog hemelse zang van Chrysanthemum Bear te horen. Het is een wonderschoon filmisch debuut geworden van een topartiest. Het maakt zeer nieuwsgierig naar de rest van het label in de nabije toekomst.
door Jan Willem Broek