Ole-Henrik Moe – Ciaccona / 3 Persephone Perceptions
[2cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
De viool is een prachtig instrument om emoties mee te vertolken. Dat kan op spekgladde, opzwepende maar ook op uiterst droefgeestige wijze. De relatief jonge Noorse componist Ole-Henrik Moe (1966) denkt daar helemaal het zijne over. Niks gewoon strijken, niks gewone melodieën, niks gewoon normale klanken, niks gewoon. Zijn opvattingen passen dan ook niet altijd tussen de institutionele. Gelukkig is er voor die soort componisten altijd nog het prestigieus experimentele label Rune Grammofon. OHM beschouwt de viool als geluidenmachine en niet als een ding om harmonieuze klanken mee te produceren. Zijn dubbel-cd Ciaccona / 3 Persephone Perceptions, elke schijf bevat één van de werken, toont goed aan hoe anders de viool kan klinken. Hij heeft hiervoor de violiste Kari Rønnekleiv weten te strikken om zijn hoorbaar complexe werken uit te voeren. De eerste cd bevat het 40 minuten durende werk Ciaccone, opgediend in drie moeilijk uitneembare porties. De muziek of misschien beter gezegd de experimenten worden zonder toevoeging van effecten opgenomen. Alle klanken worden met de viool zelf gegenereerd, wat regelmatig je mond doet openvallen. OHM werkt sterk met dissonantie, al dan niet veroorzaakt door de vele hoge boventonen, die vreemd genoeg toch een harmonieus geheel vormen. Dat wil zeggen soms wel tegen de pijngrens aan. Het extreme krassen, om het zo maar oneerbiedig te noemen, is namelijk tegelijk akelig als wonderschoon. Dat ambivalente maakt het dan weer extra intrigerend, net als de ongelooflijke geluiden die er uit de viool getoverd worden. Alsof de viool besnaard is met je eigen zenuwen, zoiets. Na een heftig half uur besluit OHM deze schijf met een spannend, rustig stuk waarin als een thriller verharde tonen tevoorschijn komen. Op 3 Persephone Perceptions, is het werk in 14 stukken gehakt. Hier krijg je ook dissonantie, maar ook haast verstilde bijna zuchtende fluittonen. Ook hier zit je op de punt van je stoel om verbazing, spanning en onbeschrijflijke schoonheid over je heen te laten komen. Qua referenties moet je denken aan Giacinto Scelsi, Horatiu Radulescu, Edgard Varèse, Morton Feldman, Deathprod en Lasse Marhaug. Maar verder bevat dit werk waarschijnlijk de meest extreme vioolstukken ooit, waardoor alle vergelijking spaak lopen. Menselijk en onmenselijk tegelijkertijd. Een unicum!
Luister Online:
3 Fragmenten
door Jan Willem Broek