[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
De IJslandse componist en multi-instrumentalist Ólafur Arnalds maakt deel uit van een nieuwe, jonge garde neoklassieke IJslandse componisten waar je ook Jóhann Jóhannsson, Daníel Bjarnason, Valgeir Sigurðsson, Hildur Ingveldardóttir Guðnadóttir en Ben Frost (geëmigreerd vanuit Australië) toe kunt rekenen. Ze zijn tijdgenoten en zielsverwanten van artiesten als Max Richter, Peter Broderick, Richard Skelton, Dustin O’Halloran, Sylvain Chauveau, Greg Haines, Nils Frahm en Nico Muhly en kenmerken zich veelal door het maken van droefgeestige, tot de verbeelding sprekende muziek. Toch is geen van allen hetzelfde en dat maakt deze nieuwlichters ook zo interessant. De één is namelijk meer experimenteel bezig, de ander weer meer song- of juist klassiek gericht. De pas 25-jarige Arnalds geldt als een groot talent en koppelt neoklassiek dikwijls aan elektronica, die ook heftige vormen aan kan nemen. Dat hij graag met elektronica aan de haal gaat bewijst hij ook met zijn nieuwe tweemansproject Kiasmos waar later dit jaar een album zal verschijnen. Hij heeft hiervoor veel kleine, maar zeer rake tikken uitgedeeld met zijn 4 mini cd’s, zoals eind vorig jaar nog met het prachtige Living Room Songs, maar brengt daarnaast ook al de twee overdonderende full-length albums Eulogy for evolution (2007) en …And They Have Escaped The Weight Of Darkness (2010) uit. De werken zijn zonder uitzondering melancholisch en behoorlijk filmisch van karakter. Het is dan ook niet meer dan logisch dat hij nu eens daadwerkelijk met een soundtrack voor de dag komt. Nou ja, dag. De soundtrack mag dan Another Happy Day heten, van de gelijknamige film van Sam Levinson, maar “The Last Sad Night” dekt de lading misschien wel beter. Arnalds liet zich inspireren door de Italiaanse componisten/pianisten Ludovico Einaudi (luister bijvoorbeeld maar eens naar zijn albums Le Onde, Eden Roc en Divenire) en Roberto Cacciapaglia (luister eens naar zijn prachtige Quatro Tempo en Canone Degli Spazi). Arnalds zorgt naast de composities ook voor het pianospel, de percussie en de elektronica. Die laatste zet hij hier op subtiele wijze in. De gastmuzikanten dragen verder zorg voor de 2 violen, de altviool en de cello en Nils Frahm zorgt voor de mastering. Het resultaat is verbluffend mooi geworden. De uiterst droefgeestige strijkers kringelen op schitterende wijze om de piano, elektronica en spaarzame percussie. Slechts een enkele keer wordt het even bombastisch en doet het je denken aan The Fountain van Clint Mansell, maar het overgrote deel is van een ontroerende, subtiele schoonheid. Minimal music en neoklassiek die een tot de verbeelding sprekend geheel vormen. Ook zonder film blijft dit huizenhoog overeind. Geen idee overigens of deze de boeken ingaat als een langspeler met z’n 34 minuten, maar wie maalt erom? Het is muziek die door merg en been gaat, je intens weet te raken en waarvan je gewoonweg even stil wordt. Adembenemend meesterwerk!
Luister Online:
Another Happy Day (albumsnippers)
door Jan Willem Broek