[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Anno 1990 ben ik vooral een groot fan van gitaarmuziek/noise. Als iemand me dan wijst op de (enige) cd Eucalyptus/ Saturn Out House van het bandje Pitchfork begint, weet ik nu achteraf, een langdurige muzikale relatie met zanger/gitarist Rick Froberg. De ontwapende no-nonsense noiserock van de band zet hij samen met mede bandlid John Reis tevens voort in het nog altijd gewaardeerde Drive Like Jehu, waar leden ook in groepen als Rocket From The Crypt, Back Off Cupids en Night Soil Man terug te vinden zijn. Na twee geweldige albums is het alweer gedaan met de groep. Daarna duiken de twee heren weer op in Hot Snakes, waar ik dan weer iets minder mee heb. De albums verschijnen overigens op het Swami label van John Reis. Met internet is het nu allemaal veel eenvoudiger van alles te blijven volgen. Blij verrast ben ik in 2009 als ik Rick Froberg weer in zijn nieuwe band Obits ontdek. Dit keer zonder John. Hun debuut I Blame You is niet meteen het allersterkste van de goede man, maar het bevat wel weer die tomeloze energie van weleer. Muziek die recht in je smoel is en gewoon compromisloos erop los beukt; muziek maken omdat het moet. Nu is er hun tweede album Moody, Standard And Poor, waarop ze deze lijn doortrekken, zij het met betere songs. Dat overigens zonder de spontaniteit en die no-nonsense mentaliteit opzij te schuiven. Rick bevindt zich in goed gezelschap van bassist Greg Simpson, zanger/gitarist Sohrab Habibion (uit Edsel) en drummer Scott Gursky (uit Shortstack), een line-up zoals het hoort met dit soort muziek. Het is hard, maar met genoeg subtiele details. Gitaarmuziek met fijn bijtende teksten. Niks is mooi, maar alles is verslavend lekker. Noem het post-punk, punk rock of noise, feit is dat dit soort muziek enkel draait om de dynamiek en energie zonder je ergens aan te conformeren. En daar munten ze in uit. Uiteraard duurt de cd niet langer dan 35 minuten, want dat is de juiste lengte om je punt te maken. Het is niet wereldschokkend of zo, maar wel allemaal broodnodige muziek waarvan veel te weinig gemaakt wordt. Eventjes voel ik me weer terug in 1990, zij het met verbeterde apparatuur en techniek of iets dergelijks: “moody, standard and poor”, maar uiterst tevreden.
MP3’s:
You Gotta Lose
Shift Operator
door Jan Willem Broek