[cd, Relapse/Rough Trade]
Velen zijn dolblij met de terugkeer van My Bloody Valentine, die op z’n zachtst gezegd een matige versie van zichzelf presenteert. Anderen kijken alweer reikhalzend uit naar de mogelijke reünie van Slowdive, maar ik houd vooralsnog mijn hart vast. Misschien is het goed om die sluike championkapsels en schoenenstaarders in Groot Brittannië even te vergeten en de blik naar de overzijde van de Atlantische oceaan te richten. Daar hebben ze namelijk het metallabel Relapse, dat overigens ook regelmatig andere muzieksoorten aanboort. Vorig jaar brengt de groep True Widow namelijk er nog hun derde wapenfeit Circumambulation, waarmee ze ook geweldige, stevige shoegaze op het menu zetten. De band die zich nu ook bij het label heeft gevoegd is Nothing. Niet hoopgevend zo’n naam natuurlijk, maar de groep uit Philadelphia heeft sinds de oprichting in 2011 al middels een paar mini releases laten horen dat “niets” bepaald wel “iets” te bieden heeft. Oprichter Domenic Palermo (zang, synthesizer, piano) zit hiervoor in de hardcore band Horror Show. Met Brandon Setta (gitaar), Chris Betts (gitaar) en Kyle Kimball (drums) gaat hij nu verder met deze nieuwe incarnatie. Kyle (tevens uit Let Down) en Chris kennen elkaar ook al van de hardcore groep Salvation. Uit de hardcore scene ontsproten, maar nu is het shoegazen geblazen. En dat mag gerust met baarden, tatoeages, lange haren en oké een Slowdive t-shirt.
Ze presenteren hun debuut Guilty Of Everything. Vanaf de allereerste klanken weet dit album me te grijpen. Hun geluid brengt me direct terug naar de hoogtijdagen van met name Slowdive en tevens My Bloody Valentine, zij het dat ze een metalig randje om hun shoegaze leggen. Gezien het vette geluid vermoed ik ook dat ze je recht in je gezicht staren en niet de punt van hun schoenen in het vizier hebben. De sound heeft wel dat dromerige aspect van weleer, maar weet toch ook een meer concreet en harder geluid aan de dag te leggen. Het is derhalve dagdromen terwijl de adrenaline door je lijf giert. Op die hardere momenten moet je ook wel eens denken aan groepen als Disappears, A Place To Bury Strangers, Deafheaven, Smashing Pumpkins en Jesu. De zang bij dit alles is wel onverminderd dromerig. Na de eerste drie nummers “Hymn To The Pillory”, “Dig” en “Bent Nail” ben je al volledig aan de grond genageld en van je sokken geblazen. Even later brengen ze in “Somersault” muziek die een combinatie lijkt van Slowdive, Cocteau Twins, A Place To Bury Strangers en Smashing Pumpkins. Hoe mooi wil je het hebben? Een feest, maar dan ook een echt feest der herkenning. Het zijn dan ook niet zozeer de nieuwe sounds maar de nieuwe combinaties en de werkelijk steengoede uitvoering van dit alles die het hem doen. Met Nothing is er een geweldige nieuwe shoegaze band geboren, die in de toekomst ongetwijfeld nog voor heel veel moois gaat zorgen. Voor nu zijn deze 9 tracks van bijna 39 minuten lang een imponerend visitekaartje geworden, waarmee de oudgedienden gewaarschuwd zijn. Alsof het niets is. Grandioos!
door Jan Willem Broek