[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Sommige bands zijn ondanks dat ze an sich niet per se iets nieuws brengen gewoon steengoed en sensationeel. Zo’n band is al jaren het uit in 2005 opgerichte uit Los Angeles afkomstige rockduo No Age. Een perfect gekozen naam ook, want de muziek is namelijk van alle tijden, voor jong en oud en denk ik met een houdbaarheidsdatum om u tegen te zeggen. Hun recept is strak, krachtig, uitstekend uitgevoerd en van een enthousiasme en dynamiek waar je spontaan blij van wordt. En dat enkel met een combinatie van gitaar, zang en drums. Dat valt enkel te prijzen. Minimale middelen met een maximaal resultaat. Dit levert al de drie geweldige albums Weirdo Rippers (2007), Nouns (2008) en Everything In Between (2010) op, gevolgd door de cassette Slow Gag (2011).
Nu verschijnt de nieuwe cd An Object van het duo Randy Randall (gitaar) en Dean Spunt (zang, drums). Ze bewegen zich nog steeds als een aal in een emmer snot door genres als noiserock, indierock, post-punk, wave en experimentele muziek heen. Is er dan heel veel veranderd op hun nieuwste worp? Gelukkig niet, zou ik haast zeggen. Ze laten wel een iets meer berustende sound horen, maar stomen voor de rest als vanouds door. Je krijgt een heerlijk meergangen menu voorgeschoteld waar je de Ramones, Warsaw, The Stooges, The Wipers, The Fall, A Place To Bury Strangers, Wavves, The Jesus And Mary Chain en meer dan ooit tevoren Wire in terughoort, zij het op hun eigenzinnig bereidde wijze. In één track valt nog de cellis Isaac Takeuchi te horen, wat voor een mooie nieuwe wending zorgt. Voor de rest is het ouderwets genieten en na krap een half uur is het feestmaal dan weer voorbij. Het is goed geweest. Wederom een geweldig nieuwe smulplaat om lekker bij uit te buiken!
door Jan Willem Broek