NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Zea – We Are Still Each Other’s Only Hope (cd, Makkum Records / Xango Music Distribution)
Het is altijd weer spannend waar Zea mee komt en daardoor zit je iedere keer op voorhand op de punt van je stoel. Arnold de Boer heeft dit project in 1995 opgericht en werkte in eerste instantie met Remco Muermans (tegenwoordig in het leuke Razmotchiki Katushek). Al snel werd het een soloaangelegenheid, waarbij de Boer op iedere release de muziek op onvoorspelbare wijze anders aanvliegt. Je weet wel dat het onmiskenbaar Zea zal zijn, mede door de kenmerkende stem van hem en daarnaast door typische gitaarsounds en andere geluiden. Maar het gaat wel van springerige indierock met elektronica en lo-fi tot experimentele muziek en alt-folk, al dan niet gelardeerd met wereldse elementen uit zijn geliefde Afrika. De in Amsterdam woonachtige, maar in Makkum geboren Fries zingt meestal in het Engels, maar op het indrukwekkende Moarn Gean Ik Dea uit 2017, dat gaat over zijn stervende moeder, begrijpelijkerwijs in het Fries. Daarnaast treedt hij ook een keer onder zijn eigen naam naar buiten en runt hij ook Makkum Records, waarop naast eigen ook veel te gekke Afrikaanse releases verschijnen. En niet te vergeten is hij sinds 2009 ook nog eens de nieuwe zanger/gitarist van het legendarische The Ex; een rol die hij met glans vervult, wat niet meevalt na een sterke voorganger als G.W. Sok te hebben gehad. Zea verrast altijd!
Gaat dat anders zijn op zijn nieuwe album We Are Still Each Other’s Only Hope? Nee, qua verrassingen niet, maar de muziek verschilt wel weer op een hoop punten. Nieuwsgierigheid naar anders en anderen is ook altijd wel iets dat zijn muziek typeert en laat evolueren, wat waarschijnlijk mede ingegeven is door zijn studies filosofie en culturele antropologie. De Boer (zang, gitaar, trompet, synthesizers, sampler) werkt hier samen met de Franse klarinettist Xavier Charles, de Zweedse baritonsaxofonist Mats Gustafssson (Fire!), de Poolse gitarist Hubert Kostkiewicz (The Kurws), de Japanse saxofinist en drummer/percussionist Olololop, diens landgenoot Arakawi Atsushi op de sampler, de Ghanese toetsenist en zanger Francis Ayamga plus uit eigen land cellist Harald Austbø (The Ambush Party) en drumster Ineke Duivenvoorde (Space Siren, Howrah, Seesaw, Zoppo, The Avonden). Je kunt gerust stellen dat dit zijn meest internationale en veelzijdige album is geworden. Toch leidt deze enorme inbreng niet tot een overdaad aan geluid, maar veeleer een subtiele aankleding van de kapstok die de Boer hier neerzet. De muziek is dikwijls zelfs behoorlijk sober en skeletachtig, hetgeen doet denken aan zijn album onder zijn eigen naam (Minimal Guitar (2021)) waarbij de essentie van de muziek, boodschap en de verbeeldingskracht van de luisteraar voorop staan. De genoemde genres komen hier ook wel aan bod, maar improvisaties en avant-garde spelen naast de wereldse ingrediënten tevens een grote rol. Zoals de fraaie cover laat zien opent de muziek de ogen, maar sluit ze ook om te kunnen dromen en na te denken, hetgeen in de huidige maatschappij bepaald geen overbodige luxe is. Daarnaast vind je er ook genoeg songs met kop en staart. Juist die afwisseling is zo mooi hier, ook tussen de instrumentale en gezongen dan wel gesproken stukken. De Boer doet dat altijd met open vizier en daardoor dringen ze ook dieper onder je huid. Zijn lichte punkattitude doen wel eens aan The Fall en Wire denken, maar de muziek is veel bredere dan dat. De 12 nummers die hier in ruim 47 voorbij komen behoren tot het beste van Zea tot nu toe. En dat zegt heel veel! Een hoop- en zingevend meesterwerk!