NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
wh^rl – wh^rl (cd, Tiny Room)
Door de jaren heen heeft de inmiddels 59-jarige Groningse muzikant Jurgen Veenstra nogal wat projecten doorlopen. Een enkele daarvan, Moonlizards om precies te zijn, kwam aan de oppervlakte drijven en andere bleven wat meer underground favorieten, waarvan Avery Plains en Moan dan weer de meest bekende zijn. Daarnaast zijn er ook nog Thud!, Black Fag, Kempes, Erectromorph, Union Of Concerned Mothers, Sid’s Overdose en nog wel meer geweest. Dan heb ik het nog niet eens over de vele gastbijdragen gehad, bij Meindert Talma om er één uit te lichten, maar het moge duidelijk zijn dat Veenstra een belangrijke rol speelt in de Groningse muziekscene. Ik heb er met enige spreiding ook veel van zijn muziek live gezien, dan wel gerecenseerd. De optredens waren veelal energiek en strak dan wel hard of loodzwaar.
Dat is wel anders met zijn nieuwe soloproject wh^rl. Op zijn gelijknamige album, dat maar liefst 15 tracks breed en een goede 55 minuten lang is, wordt het allemaal meer persoonlijk en kwetsbaar. Het is daarbij op een bijzondere wijze tot stand gekomen, want in plaats van alles zelf in te spelen en de regie in eigen hand te nemen, zoals bij een soloproject best gangbaar is, heeft hij met collega en toetsenist Ruud Slingerland (Avery Plains, Hairy Love Gum, Dia Del Mercado) enkel de essentiële basis gelegd. Daarna heeft hij het uit handen gegeven, maar bepaald niet aan de minsten, want het materiaal is vanuit zijn Pipo wagen naar de getalenteerde broers en multi-instrumentalisten Stefan (Tiny Room Records, Lost Bear, The World of Dust, Combo Qazam) en Arno Breuer (Combo Qazam, Microplaza, Lost Bear, Sven Agaath) gestuurd. Die hebben er een meer gelaagd geheel van gemaakt door synthesizers, drums, gitaren en allerhande geluiden aan toe te voegen. Het album is overigens ook uitgebracht op het klein maar zeer fijne Tiny Room label (ook op dubbel lp en digitaal). De verdere inkleuring is hier gedaan door Thea Visser (Planet Orange) met zinnenstrelende zang, Rudy Lentze (Rudy & His Fascinators) op de dobro en cellist Jur de Vries. Pas hierna hebben ze het weer aan Jurgen laten horen en die was begrijpelijk enthousiast. Als je het album beluistert dan vermoed je overigens niet dat ze dit niet samen hebben gemaakt. Ze hebben elkaar vlekkeloos aangevoeld en Veenstra’s bedoeling en emoties niet alleen fraai ingebed en verdiept, maar ook met de juiste snaren dit alles weten te accentueren. Er zit een soort magische gloed overheen. Veenstra gaat op een lo-fi-achige DIY wijze diverse genres te lijf, waaronder rock, folk, blues, Americana, altcountry, noise, experimentele muziek en zelfs ambient. Niet als een Don Quichot (ook al zijn we het land van de molens), maar doelgericht, coherent en het juiste genre aansnijdend bij het gevoel dat naar buiten moet. Het voelt als een intiem kijkje in zijn leven, waar lief en leed deel van uit hebben gemaakt, die als een meeslepende en melancholische muzikale film voor je afspeelt. Hoewel geen enkele vergelijking echt past, moet je denken aan een caleidoscopische mix van Palace Brothers, Mark Lanegan, Sebadoh, Charly Parr, Point Quiet, Guided By Voices en Mount Eerie. Het gaat afwisselend van klein naar groter, van eenvoudig naar meer complex en van hoogtepunt naar hoogtepunt. Net als een fotoalbum waar je op nostalgische wijze bladert door herinneringen, mooie, pijnlijke en wat nog te dromen valt. Wat een meesterlijk en doorwrocht prachtalbum!