NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
VanWyck – Molten Rock (cd, Maiden Name/ Concerto Records)
Begin 2018 wist ik al vrijwel zeker dat het album An Average Woman van de groep VanWyck in mijn jaarlijst zou eindigen. En dat terwijl ik dan, net bekomen van het jaar ervoor, er niet eens aan moet denken. Eigenlijk is VanWyck het alterego van Christine Oele, die in Nieuw-Zeeland is opgegroeid en daardoor ook perfect in het Engels zingt. Hiervoor is ze ook al te horen geweest in de groepen Hit The Boom en Nevada Drive. De naam heeft ze meen ik me te herinneren ontleend aan de achternaam van haar oma. Toch moet je VanWyck vooral zien als een groep, waar naast Oele (zang, akoestische gitaar) ook muzikanten op bas, contrabas, akoestische gitaar, elektrische gitaar, piano, keyboards, drums, violen, altviool, cello en zang hun steentje bijdragen. Ze brengen op hun debuut een zinnenstrelende, tijdloze mix van altcountry, singer-songwritermuziek, Americana en neoklassiek, waarbij de bitterzoete maar fluweelzachte zang van Oele een haast verlammende uitwerking heeft.
Na zo’n anderhalf jaar zijn ze eindelijk terug met de tweede cd Molten Rock., mede uitgebracht door Concerto Records. Naast Oele (zang, akoestische gitaar) bestaat de bezetting hier verder (weer) uit Reyer Zwart (bas, toetsen, gitaren), Marjolein van der Klauw (akoestische gitaar, zang), Sander Donkers (elektrische gitaar) en Rowin Tettero (drums). In een kleine 50 minuten brengen ze 12 nieuwe songs, die voor een deel in het verlengde ligt van het debuut. De sobere maar doeltreffende muziek tapt uit dezelfde vaatjes, maar is hier en daar wat meer uptempo. Daarbij leveren ze iets aan magie in voor meer dynamiek; het zal een kwestie van smaak zijn wat de voorkeur geniet. Mijn voorkeur gaat licht uit naar de meer downtempo songs, zoals het kippenvel opwekkende “Be It To The End”. Sowieso gaat er weer een narcotiserende werking uit van die prachtzang van Oele, die alleen maar nóg beter lijkt te zingen. De muziek, die je misschien het best als Americana noir of (inderdaad) nachtelijk gesmolten rock kunt omschrijven, blijft tijdloos en van een adembenemende, bijzondere schoonheid. De harten van de liefhebbers van onder meer Cowboy Junkies, Leonard Cohen, Chantal Acda, Tanita Tikaram, Trespassers William en Natalie Merchant zullen sneller gaan kloppen van dit meeslepende en diepgravende geheel. Ondanks dat het bloedstollend mooi is. Vanwyck toont eens te meer aan wat voor een unicum het is.