NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
VanWyck – Dust Chaser (cd, Maiden Name Records/ Christine Oele)
Hoewel ze muzikaal al geruime tijd onderweg was, begon het succes pas te komen toen de in Nieuw-Zeeland opgegroeide Christine Oele naar buiten trad onder de naam VanWyck, de achternaam van haar oma. Maar bij Christine is dan ook vrijwel alles persoonlijk. Haar bitterzoete, narcotiserende zang en muzikale ideeën worden immer door geweldige muzikanten wonderschoon vormgegeven. De muziek komt altijd ergens uit tussen de buitencategorieën van altcountry, folk en Americana noir. Haar vier albums An Average Woman (2018), Molten Rock (2019), God Is In The Detour (2020) en The Epic Tale Of The Stranded Man (2022) zijn stuk voor stuk tijdloze prachtalbums, die allen in mijn jaarlijstje belanden, al is dat natuurlijk van secundair belang. Ook neemt ze steeds net weer een andere afslag, waardoor het iedere keer weer verrassend is. Het is de combinatie van dat alles die VanWyck tot een zinnenstrelend fenomeen maakt.
Nu is ze plots terug met het vijfde album Dust Chaser. Hierop heeft ze zich weer een nieuwe jas aangemeten, dat eigenlijk volgde toen ze er noodgedwongen eentje uit moest doen door een blessure. Rust, zelfinzicht en de kunst van het leren loslaten bleken weer voldoende ingrediënten voor nieuwe muziek op te leveren. In de 13 nieuwe nummers van samen 50 minuten mag ze rekenen op haar vaste muzikale partner Reyer Zwart (bas, akoestische/elektrische gitaar, keyboards, piano, Hammond, harmonium) en daarnaast Rowin Tettero (drums, percussie) en Henk Hulzebosch (Wurlitzer, piano). Wat bij de openingstrack opvalt is dat er meer rock in haar sound is geslopen en later ook onvervalste blues. Dat wisselt ze af met die kenmerkende, kleine en vooral breekbare liedjes. Het is allemaal wat losser of noem het grofkorreliger; de kunst van het loslaten? Of misschien gewoon wel meer zelfverzekerd. Nu heb ik een voorkeur voor die intieme songs, maar het aanbrengen van contrast zorgt ervoor dat rauwere, meer schurende songs de schoonheid nog meer glans geven. Dat hakt er derhalve ook wel eens harder in; zo mooi dat het soms haast zeer doet. Ze koerst nu ook wel eens door genres die me normaal gesproken minder aanspreken, maar die door haar stem naar een ander en genietbaar level getild worden. Dat zorgt tevens voor fijne spanningsbogen, waardoor je het album in één adem uitluistert en als een vertrouwde jas om je heen gaat zitten. Ook met deze koerswijziging weet ze weer een diepe indruk te maken en beleef je hoogtepunt na hoogtepunt. Ter referentie moet je denken aan een mix van Tanita Tikaram, Chantal Acda, Cowboy Junkies, Natalie Merchant, Leonard Cohen, Laura Marling en PJ Harvey. Daarbij moet wel aangetekend worden dat ze echt een geheel eigen sound in huis heeft. Er staat gewoonweg geen maat op VanWyck, hetgeen onderstreept wordt door het feit dat ze haar vijfde meesterwerk op rij aflevert.