NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Tramhaus – The First Exit (cd, Subroutine / Konkurrent)
Til je een putdeksel op, postpunk. Een ietwat grimmige sfeer en stevige gitaren, postpunk. Ik heb zo’n vermoeden dat de leden van Tramhaus nog niet eens postnataal waren toen de term werd uitgevonden. Al geldt dat natuurlijk voor meer bands die eronder gecategoriseerd worden. Het zal ze ook niet veel zeggen of hebben daar geen boodschap aan gezien de eerdere single I Don’t Sweat (2022), epee Rotterdam (2022) en het vorig jaar verschenen drieluik aan singles The Goat, Switch en Minus Twenty. De Rotterdamse groep, die kennelijk vernoemd is naar een pitazaak, is in 2020 opgericht en bestaat tegenwoordig uit Lukas Jansen (zang), Nadya van Osnabrugge (gitaar), Jim Luijten (drums), Julia Vroegh (bas) en Micha Zaat (gitaar). Nee, wat Tramhaus wel te bieden heeft, is een volslagen eigen geluid, waarmee ze met een schijnbaar ongebreidelde energie dampende en veelzijdige muziek weten te creëren.
Dat geldt wederom voor hun debuutalbum The First Exit. In 9 nummers van samen zo’n 33 minuten lang het vijftal goed horen waar ze allemaal toe in staat zijn. Ze boren zich namelijk op eigengereide, energieke wijze door genres als postpunk, noise, punk en alternatieve rock. Ja, ze raken ook post-punk wel aan, maar het is geen doel op zich. Als je blind met een appelboor door een appel gaat is de kans klein dat je het hele klokhuis eruit haalt. Hoe het ook zij, ze brengen urgente muziek, die soms venijnig hard en scherp en op andere momenten subtiel en dynamisch is. Het vliegt alle kanten op en gaat toch voorwaarts, met afwisselend zanger en brulboei Lukas voorop. Eigenlijk is dit het enige explosief dat je wel wilt horen uit Rotterdam, al gaat hun muziek tot ver buiten hun stadsgrenzen. En landgrenzen, want ze doorkruisen binnenkort live 11 landen. Dat zegt genoeg! Vast dat je bands als Pixies, Viagra Boys, Brutal Juice, The Exploited of weet ik wat kunt ontdekken in hun muziek, maar dat zullen slechts splinters zijn. De synergie en de energie van de groep maakt dat ze zich op positieve wijze weten te onderscheiden met een verrukkelijk verpletterend geluid als resultaat. Voltreffer na voltreffer. De cover, gemaakt door Marc Elisabeth, ziet er haast uit als de ontsnapping uit The Truman Show, maar ontsnappen aan Tramhaus is gewoonweg onmogelijk. Wat een fenomenaal debuut!