NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The World Of Dust – Gaman (cd, Tiny Room Records)
Muzikant en Tiny Room Records labelbaas Stefan Breuer is al zo’n 17 jaar met muziek bezig. Dat startte destijds met The Subhuman, al werd muziek volgens mij in huize Breuer al met de paplepel ingegoten. Later kwamen daar nog Lost Bear en I Am Oak bij, hoewel je zijn naam ook tegen kan zijn gekomen op releases van Bart van der Lee, The Secret Love Parade, Pino Plaza, The Fire Harvest, Sven Agaath en Combo Qazam. In 2013 wordt zijn persoonlijkste project The World Of Dust geboren. Hiermee heeft hij inmiddels 7 albums uitgebracht, die allen de moeite waard zijn. Muzikaal gezien verschilt de output nog wel eens, omdat Stefan zich meer door persoonlijke zaken en urgentie laat leiden, dan per se binnen bepaald genrekaders te willen kleuren. Door de beugel genomen zit het ergens in de hoek van de folk, slowcore, lo-fi en indiepop, waarbij het ene keer elektronischer uitpakt dan andere. De muziek is eigenlijk zonder uitzondering intens melancholisch en snijdt diepe voren als ploegen in akkers, die gevoelige zaken blootleggen. Echter door de zalvende baritonzang plus het zachtmoedige karakter blijven deze nooit openliggen. Maar het maakt wel indruk, keer op keer.
Nu is zijn achtste album Gaman een feit, waarbij de titel het Japans is voor “het schijnbaar ondraaglijke verdragen met geduld en waardigheid”. Dat sluit wel aan met hoe ik zijn muziek beleef en hierboven heb beschreven. Het album, dat 11 tracks telt en in totaal zo’n 38 minuten duurt, is een volledig akoestisch album geworden, waarop Stefan Breuer (zang, gitaren, bas, drums/percussie, kalimba, harmonium, banjo, ukelele, piano, klokkenspel, veldopnames, citer, bouzouki, (wijn)glazen) mag rekenen op maar liefst 14 gastmuzikanten, die hun steentje bijdragen op zang, marimba, bas, klarinet, saxofoon, harp, gong, zingende zaag, tabla’s, trompet en accordeon.
Personele intermezzo:
De gastenlijst wordt gevuld door Tamara van Esch (Mevrouw Tamara, Eins Zwei Orchestra), Todd Tobias (Circus Devils, Moonchy & Tobias), broer Arno Breuer (Lost Bear, Microplaza), vrouw Anneke Nieuwdorp, Karl Blau, Marie Breuer, Thijs Kuijken (I Am Oak, Black Oak), Geri van Essen, Sita te Haar, Bart de Kroon (Homemade Empire, We Vs. Death, Mercy Giants), Ellen Evers (The Puddle Parade), Ferdinand Breil, Noël Hofman (Lost Bear, Sennen) en Joost de Jong. Een waar sterrenteam!
Ondanks deze enorme bezetting is het geluid toch ingetogen en intiem, zij het wel rijk en bijzonder gedetailleerd. Wederom snijdt Stefan gewichtige onderwerpen aan, die feitelijk gaan over een jonge vader en artiest te midden van een klimaat-, economische én gezondheidscrisis. Welbeschouwd is, als je alles nuchter bekijkt om je heen, het niet iets om vrolijk van te worden. Zoals vaker benadert hij dit met een knipoog en op melancholische en meer dan ooit ook sfeervolle wijze. Als een knisperend haardvuur, waarin weliswaar de boel in de fik staat maar wel warmte afgeeft. Het zijn allemaal heerlijk tijdloze liedjes, die qua schoonheid van het ene na andere hoogtepunt gaan, waarbij de droefgeestige dalen van de ideeën erachter invoelbaar blijven. En dat is echt kan gedaan. Liefhebbers van onder meer Tomorrow We Sail, The White Birch, Gravenhurst, Talk Talk, Idaho, The Montgolfier Brothers en At The Close Of Everyday kunnen er hun hart aan ophalen. Zonder de voorgaande 7 albums ook maar enigszins tekort te doen, is dit wel zijn magnum opus geworden.