NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The World Of Dust – 13 Holy Nights (cd, Tiny Room Records)
Ik begin inmiddels een steeds kleinere werkkamer te krijgen door de vele releases van het geweldige Tiny Room Records. Daar is labelbaas en muzikant Stefan Breuer ook schuldig aan. Niet alleen door een fijne neus te hebben voor bijzondere muziek uit binnen- en buitenland, maar tevens doordat hij zelf ook met enige regelmaat er iets op uitbrengt dan wel meedoet met andere bands. Inmiddels tikt hij ook bijna de 20 jaar aan als muzikant. En vast al langer, met een muzikale vader en broer Arno (die je ook in tig projecten tegenkomt). Stefan is ooit gestart als The Subhuman, maar daarna volgden Lost Bear en I Am Oak. Dat nog even los van de vele gastbijdragen bij groepen en artiesten als Bart van der Lee, The Secret Love Parade, Pino Plaza, The Fire Harvest, Sven Agaath, Combo Qazam en wh^rl. In 2013 ziet zijn soloproject The World Of Dust het licht, waarmee hij de meer persoonlijke en intieme kant van zichzelf blootgeeft. De muziek kronkelt daarbij door folk, slowcore, lo-fi en indiepop met veelal ludieke geluiden. Meestal zijn het wat kortere releases, maar je krijgt toch altijd veel, indrukwekkend en melancholisch materiaal, dat je nooit snel van je af kan en wil schudden.
Dat is natuurlijk niet anders op zijn alweer negende album 13 Holy Nights, dat hij heeft opgenomen tussen 24 december vorig jaar tot 9 januari dit jaar. Zoals altijd brengt hij hier persoonlijke, uit het leven gegrepen verhalen, ditmaal gebaseerd op de dromen die hij rond de winterzonnewende van 2023 heef gehad. Hij brengt 13 nieuwe songs, die weliswaar nog steeds tussen de bovengenoemde genres passen, maar waar hij een psychedelisch vernis overheen. Dat komt mede door de verschillende geluiden die hij er doorheen mixt. Maar ook de meer grillige gitaarpartijen en elektronica dragen daar aan bij. Het zijn een fijne toevoegingen en dragen zorg voor een iets rauwer en meer tot de verbeelding sprekende sound, waarmee hij zijn dromen muzikaal fraai heeft ingelijst. Het is overigens net zo heerlijk droefgeestig als altijd en je mag wederom rekenen op zijn zachtaardige baritonzang. En passend bij een persoonlijk album, is in de openingstrack zijn vrouw Anneke Nieuwdorp te gast met haar fijne zang. Hoewel de output relatief sober overkomt, gebeurt er echt zoveel de hele tijd en ontdek je per luisterbeurt weer iets nieuws. Dat zijn de albums die het meest indruk weten te maken en waar je in gaat wonen. Ter referentie moet je het ergens zoeken tussen Guided By Voices, Bill Callahan, Idaho, Gravenhurst, The Montgolfier Brothers, The Legendary Pink Dots en Talk Talk, dus eigenlijk moet je dit zelf even gaan luisteren. Nu noemde ik zijn vorige album zijn magnum opus dus laat ik dit dan met een ander mooie Nederlandse term zijn pièce de résistance meegeven.