NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Lovecraft Sextet – Nights Of Lust (cd, Denovali)
De Nederlands/Indonesische multi-instrumentalist Jason Köhnen weet me keer op keer te verrassen met zijn uiteenlopende projecten. Hij is wellicht het bekendst van zijn jungle/breakcore project Bong-Ra en het internationale elektronische doomjazzrock project The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble plus de improviserende zusterband The Mount Fuji Doomjazz Corporation. Daarnaast heeft hij ook in de bands Korsakov, Orphanage, Celestial Season, Bluuurgh en andere deelgenomen, die meer in de death dan wel doom metal hoek opereren. Maar hij beweegt zich ook in de scene van de grindcore, hardcore, drum ‘n’ bass, darkjazz, neoklassiek, ambient, downtempo en experimentele muziek. Er staat eigenlijk geen enkele maat op deze artiest. Dat bewijst hij onder meer met het in 2020 gestarte Mansur, dat op subtiele doch duistere en filmische wijze een hybride brengt van darkjazz, drones, neoklassiek, gothic, darkambient, wereldmuziek en allerhande experimenten. Vorig jaar gooit hij weer hoge ogen met zijn nieuwste incarnatie The Lovecraft Sextet, waarmee hij het door de dood, loslaten, verdriet en wedergeboorte geïnspireerde album In Memoriam mysterieuze darkjazz laat horen, die je bepaald niet onberoerd laat. Hij mengt er tevens doom jazz, neoklassiek en allerhande experimenten.
Nu is The Lovecraft Sextet terug met het album Nights Of Lust, waarop Köhnen in ruim 40 minuten 7 tracks het licht laat zien. Of nu ja licht, de muziek speelt zich toch vooral in de schemering en de duisternis af. Of er gastmuzikanten meedoen dan wel samples ingezet worden kan ik niet uit de begeleidende info opmaken, maar het merendeel lijkt door Köhnen te zijn gefabriceerd, al hoor ik wel degelijk vrouwen- dan wel hoge zang terug in deze nachtelijke composities, die voor een etherisch en sacraal tintje zorgen. Dat laatste krijg je ook wel door de geluiden van de orgels. Daarnaast hoor je ook veldopnames, percussie- en blaasinstrumenten, die samen die met de elektronica die heerlijke mix van darkjazz, ambient en neoklassiek vormen. Wederom ontstaat er een ambivalente sfeer die het mysterieuze en spannende midden houdt tussen een zwoele zomeravond en een scene uit Twin Peaks; als licht en donker en leven en dood. Köhnen toont zich eigenlijk weer heer en meester in eigenzinnigheid en emotioneel geladen muziek. Naast zijn eigen projecten moet je ter referentie ook denken aan Bohren & Der Club Of Gore Okada, Hammock, Birds Of Passage, Bersarin Quartett, Emika en Miles Davis. Het is echt zo ontstellend mooi en meeslepend allemaal.