NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Lovecraft Sextet – In Memoriam (cd, Denovali)
Eerder dit jaar schreef ik al over Mansur, een nieuwe band is van de Nederlands/Indonesische multi-instrumentalist Jason Köhnen uit Zeist. Hierbij liet ik al doorschemeren dat de man van vele markten thuis, maar waarbij zijn muziek zich dikwijls wel in de duisternis hult. Hoewel zijn naam zelf je misschien niet direct iets zegt, zijn projecten spreken voor zich.
Voor degenen die het nog niets zegt of het vorige stuk gemist hebben, zal ik even kort schetsen waar je Köhnen in terug kunt vinden. Niet alles, want dat voert te ver. Ben je bekend met zijn werken, sla deze alinea gerust over. Köhnen is vermoedelijk het bekendst van zijn alterego Bong-Ra, waarmee hij jungle/breakcore maakt, en het internationale elektronische doomjazzrock project The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble plus de improviserende zusterband The Mount Fuji Doomjazz Corporation. Maar zoals gezegd is er veel meer, zo zijn er de death dan wel doom metalbands Korsakov, Orphanage, Celestial Season, Bluuurgh en andere, maar houdt hij er ook projecten op na waar grindcore, hardcore, drum ‘n’ bass, darkjazz, neoklassiek, ambient, downtempo en experimentele muziek de revue passeren.
Na Mansur is er nu weer een nieuw project van zijn hand, namelijk The Lovecraft Sextet. Hiervan is nu het debuut In Memoriam verschenen, waarmee hij weer het darkjazz spectrum verkent. De muziek is geïnspireerd door dood, loslaten en wedergeboorte. Köhnen kiest ervoor begrafenisaspecten van klassieke, opera- en Gregoriaanse muziek op te nemen. Het album is grofweg verdeeld in twee delen, te weten “Funeral Macabre” en “De Mysteriis”, waarbij hij voor die laatste weer geïnspireerd is door Mayhem’s “De Mysteriis Dom Sathanas”. Van elk deel staan er 3 verschillende uitwerkingen: vocalis, musicorum en ambientum. Het is niet simpelweg steeds hetzelfde stuk met zang, muziek en ambient, maar het zijn zes volwaardige composities, die als het ware elk een deel van de levenscyclus vormen. De twee gezongen stukken hebben het meest van een requiem, de beide instrumentale stukken lijken over het loslaten te gaan, terwijl de twee ambient tracks voor de wedergeboorte staan. In die laatste hoor je ook samples van natuurgeluiden, die gegroeid zijn uit een dode grond vol verdriet. Door de darkjazz mengt hij doom jazz, neoklassiek en allerhande experimenten, die allen subtiel en juist gedoseerd worden. Met dit alles weet Köhnen je 35 minuten lang in de houdgreep te nemen, waarbij het dikwijls zo mooi is dat het haast zeer doet. Daarbij moet je denken aan een kruisbestuiving van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Bohren & Der Club Of Gore, Will, Dead Can Dance, Emika, SPK en Bersarin Quartett, al past niets helemaal. Onderdeel van deze release is zijn eerste korte verhaal, dat werd geschreven om de muziek te accentueren en omgekeerd. Een overdonderend meesterwerk!