NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Legendary Pink Dots – So Lonely In Heaven (cd, Metropolis)
Eén van de bands die me echt al zo lang lief is en die ik vanaf het begin van mijn leven als recensent 34 jaar geleden al volg, is toch wel The Legendary Pink Dots en tevens de vele zijprojecten en het solowerk van de Britse zanger en kopman Edward Ka-Spel. Er is echter altijd een band geweest met Nederland. Ka-Spel heeft er zelf lang gewoond en de diverse leden van toen en nu komen er ook nog wel eens vandaan. Een beetje een stiekeme trots van eigen bodem dus. Voorheen verschenen er meerdere albums per jaar, waarbij ze reguliere albums afwisselden met uiterst experimentele; dat is ook wat deze band op zo’n onderscheidende wijze goed en anders maakt. Ze bestaan inmiddels 45 jaar en weten eigenlijk nog altijd een verschil te maken. Naast Ka-Spel (zang, keyboards) zijn het Erik Dost (gitaren, bas) uit Nederland en Randall Frazier (keyboards, apparaten) van Orbit Service en A Star Too Far die de band tegenwoordig completeren. Er zijn echt meerdere nummers van hen die je op mijn begrafenis of crematie (dat bepaalt het nageslacht maar) zou mogen draaien.
Over hemelen gesproken, inmiddels is hun nieuwe album So Lonely In Heaven een heugelijk feit. Om persoonlijke redenen heb ik echt een grotere verbintenis met hun muziek uit de jaren negentig en specifiek albums als The Crushed Velvet Apocalypse (1990) en The Maria Dimension (1991), al vind ik eigenlijk alles van ze echt steengoed een kwaliteit van hoog niveau. De kracht van hun muziek zit hem denk ik ook dat persoonlijke en intieme karakter, maar ook in het poëtische, droefgeestige en bevreemdende in dat alles. Op dit nieuwe album sluiten ze eigenlijk wel weer aan op hun vroegere periode, al gaan The Legendary Pink Dots altijd voorwaarts en vallen ze echt nooit in herhaling. Ze brengen nu in een dik uur 12 nieuwe tracks, die zo ontstellend goed zijn en helemaal teruggrijpen op hun periode waar ik ze zo mooi vond en vind en waar ze toch weer zo’n andere, onaardse wending aan dat alles weten te geven. Dat wordt ook nog eens voorzien van een prachtig melancholisch vernis. Ik heb bij veel bands altijd associaties klaar staan, maar The Legendary Pink Dots zijn echt een genre, referentie en fenomeen op zich. Wat een (hemels) topalbum weer!
