NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Ex – If Your Mirror Breaks (cd, Ex Records / Konkurrent)
Eén van mijn favoriete bands is toch wel The Ex. Ze zijn er al gedurende mijn hele schrijvende leven (inmiddels 34 jaar). Niet verwonderlijk, want de groep is al gestart in 1979, dus ze zijn al 46 jaar onderweg. Helden zijn het, ik kan het niet anders verwoorden. Hun eigengereide aanpak, de tomeloze experimenteerdrift en gewoon steengoede muziek, die van punk tot noise gaat en zeker de laatste jaren ook Afrikaanse elementen bevat, maken dat dit een volslagen unicum is in de muziekwereld. De groep is ook altijd interessante samenwerkingsverbanden aangegaan met Dog Faced Hermans, Tom Cora, Tortoise, Brass Unbound, Han Bennink en Getatchew Mekuria of als The Ex & Friends en The Ex Orkest, hetgeen de groep ook steeds weer een andere impuls geeft. Ze omarmen veel, maar uiten dat door hun eigen DNA altijd op hun herkenbare manier. Zoals inmiddels bekend, stapt zanger en boegbeeld G.W. Sok in 2009 op om zich te richten op vele andere leuke muziekprojecten, schrijven en grafisch ontwerpen. De groep heeft een hele sterke vervanger gevonden in zanger en gitarist Arnold de Boer, bekend van zea, die weer een nieuw tijdperk voor de band inluidt. Daarnaast bestaat de groep nog altijd uit Terrie Hessels (gitaar), Andy Moor ((bariton) gitaar) en Katherina Barnefeld (drums, percussie, zang). Ik weet niet hoe vaak ik The Ex live heb gezien, maar wel veel. Met vrienden, zonder vrienden, met Tom Cora en ter gelegenheid 25, 40- en 45-jarig bestaan.
Op die laatst genoemde gelegenheid speelde ze enkel nieuwe nummers. Het komt niet vaak voor dat je volledig omvergeblazen wordt, als je iets nog niet eerder gehoord hebt. Toch gebeurde dat toen (in Vera in mijn geval). Een ongekend goed optreden! Energiek, rauw, experimenteel en pakkend. Eén van hun beste voor mij, al blijft die met Tom Cora me het dierbaarst. Het bleken allemaal nummers van hun nieuwe album If Your Mirror Breaks te zijn, dat zeven jaar na hun laatste album verschijnt. In dik drie kwartier laat de groep hier 10 nieuwe songs op de luisteraar los, waarbij ze het gevoel dat ik er live bij had, ook hier hebben weten vast te houden; enkel het welverdiende applaus hoor je hier dan niet. Ze zijn echt als een vulkaan, eerst rook dan enige uitstoot en dan uiteindelijk de uitbarsting, die alle kanten uitgaat. Alleen niet vernietigend, maar meer op constructieve wijze nieuwe vruchtbare grond genererend, vol nieuwe verhalen. Hun kenmerkende sound en tegendraadse aanpak sijpelen daarbij uit alle poriën, al vindt deze ook weer nieuwe wegen. Daarbij weten ze met enerverende, fantasierijke en soms poëtische teksten de emoties en ideeën goed naar buiten te brengen, die muzikaal van een passend afwisselend kader worden voorzien. Eigenlijk staat er geen maat op deze legendarische, ongrijpbare band, die hier nummer voor nummer een onuitwisbare indruk weet te maken. Het album, opgedragen aan de overleden legendarische muzikant en producer Steve Albini, besluit met het nummer “Great!” en daar wil ik het ook bij laten. Wat een meesterwerk!
