NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Templo Diez – Starlight (cd, Innerstate 65 / Continental Record Services / It’s All Happening)
De vanuit Den Haag opererende zanger, multi-instrumentalist en singer-songwriter Pascal Hallibert, die oorspronkelijk uit Frankrijk komt, heeft hier een rijk muzikaal oeuvre opgebouwd. Dat doet hij met bands als Praise The Twilight Sparrow, Point Quiet (voorheen White Sands) en bovenal met Templo Diez. Die laatstgenoemde band bestaat al sinds 2002 en heeft inmiddels al 5 geweldige albums uitgebracht, die ergens tussen donkere pop, altcountry, slowcore en Americana uitkomen. Pascal beschikt over een geweldig herfstige stem, die eerder Amerikaans dan Frans aandoet. In 2011 beginnen ze een trilogie, waar Greyhounds (2011) en Constellations (2015) de eerste delen vormen.
Na ruim 5 jaar is Templo Diez terug met deel drie uit de hierboven vermelde trilogie, die luistert naar de naam Starlight. Naast zanger/gitarist/toetsenist Pascal bestaat de line-up hier uit gitarist Leejon Verhaeg, drummer/percussionist Paolo Panza, bassist/toetsenist/zanger Hans Custers en zangeres Shireen van Dorp, waarbij er volgens mij ook andere instrumenten ter hand worden genomen. En in de fraaie, stemmige openingstrack “305 South” is het prachtige vioolspel van ex-bandlid Miranda Visser te horen. Het is een soort korte soundtrack voor een imaginaire persoonlijke film, die start als een rustige Sixteen Horsepower-song en eindigt als een meer op Godspeed You! Black Emperor-track. Hoewel je die laatstgenoemde verder op het album niet terug hoort, is de toon wel meteen gezet. Ook de andere 9 tracks blijken korte verhalen, die een meer intieme en emotioneel geladen gezicht van de band laten zien. Daarbij brengen ze nog altijd een mengelmoes van bovenstaande stijlen aangevuld met blues, zij het dat ze er een meer tot de verbeelding sprekende draai aan weten te geven. De nummers roepen beelden op van mooie herfstbladenpaletten, roadtrips, weidse Amerikaanse landschappen en familieportretten. Rauwe, onversneden emoties gaan hier hand in hand met tedere schoonheid, die je een inkijk lijken te geven in het persoonlijke leven van Pascal. Het levert dikwijls bergen kippenvel op. Andere associaties zijn onder meer Mark Lanegan, The Tea Party, Lambchop, Sparklehorse en zelfs een rustige The Cult (luister maar eens naar het bij de strot grijpende “Clear Fence”). En niet minder dat! Ze besluiten het album met de wonderschone, uiterst trage surftrack “Going Surfing”. Het is al met al een ijzersterk, veelzijdig en bovenal persoonlijk document geworden vol diepgravende pracht.