NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Squirrel – Quiet Life (LP/digitaal, Cubicle records)
Het knaagdier dat aan uw oren knabbelt, heet eigenlijk Joram Tornij, en die kunt u kennen van Most Unpleasant Men. Dat geldt dan weer niet voor bovengetekende, al voel ik een onmiddellijke genegenheid voor de bandnaam van de Utrechters (en niet omdat ik zo’n enorme eikel ben, natuurlijk). Een tikje Eels is inderdaad (ook) terug te horen op Squirrels fijne soloplaat, al is het maar omdat de melancholie hier welig tiert. Tornij meldt het zelf al: ‘Quiet Life is een break-up album.’ Balen voor de beste man, goed voor de luisteraar. Bloed op de sporen levert vaak lekkere herfstmuziek op, en zo geschiedt hier. Wel dient daarbij enig zelfbeklag voor lief genomen worden – maar dat mag, als men zonder lief komt te zitten. De huiskamervraag blijft staan: Squirrels in fijne folkpopliedjes gegoten verdriet, zingen gemakkelijk mee. Maar wordt het ook weggezongen? De volgende plaat zal het definitieve antwoord geven.
Voor nu minstreelt Tornij met warme, omfloerste stem zijn zielenroerselen. Duidelijk vaderlands ijkpunt: I Am Oak. Ambachtelijk huisvlijt, derhalve. Aanvankelijk ergerde me het soms wat zompige, lo-fi geluid van de akoestische gitaartokkels, maar een handvol luisterbeurten verder hoorde ik dat nauwelijks nog terug. Zo’n wollen deken past eigenlijk ook prima bij zelftherapie. Een slimme toevoeging aan het Duyster-geluid (Marble Sounds!) zijn de lekker brakke drumcomputers. De a-kant van de LP is het meest eigen, en bevat tevens het mooiste nummer van de hele plaat – een goedgekozen videosingle dus. In het prachtige Changing zingt ene ‘T.D.’ mee. Wat zou het toepasselijk zijn, als dat nu net de vrouw is die hier als verlorene – verlatene, verlaat, te laat? – bezongen wordt. Tornij haalt het uit de tenen en wedijvert met The Bony King of Nowhere, terwijl de mysterieuze zangeres haar beste Feist bovenhaalt. Verdriet verandert voor heel even in berusting. ‘Everything is changing. I guess we’re alright’ probeert hij haar te overtuigen van het juiste besluit. Ik ben dan al helemaal overtuigd. De b-kant doet er echter nog een schepje bovenop. Er breekt een Sufjan Stevens-achtige periode van bittere rouw aan. (En denk dat ‘achtige’ maar weg). Het beste moment dat daar uit de scheidingsput opklinkt, blijkt het troostende, instrumentale ‘outro’ van Maybe There’s A Way. Een goede melodie heelt alles. Transcendeert elk verliefd verwijt.