NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Someone – Shapeshifter (cd, Tiny Tiger Records)
Van welke muziek houd jij? Van iemands muziek! Oh mooi joh, ik ook!. Als dit gesprek in het Engels had plaatsgevonden, dan zou het zo maar over het Nederlandse Someone kunnen gaan. Het vergt wel enig zoekwerk om die naam op het internet op te duikelen. Maar het is het muzikale vehikel van Tessa Rose Jackson uit Amsterdam. Die naam geeft dat natuurlijk meteen weg. Nee zonder gekheid, dit is een artiest om serieus te nemen. Tessa is een niet alleen een singer-songwriter, maar ook een arrangeur, producer, multi-instrumentaliste, grafisch vormgeefster en visual artist (TJR Illustration). Voordat ze iemand werd, heeft ze al onder haar eigen naam het album (Songs From) The Sandbox (2013) het licht laten zien, waarop ze met folk geïnjecteerde indiepop liet horen. Vorig jaar is ze iemand geworden en brengt ze derhalve als Someone het debuut Orbit II uit. Op vinyl, dus dat ging even aan mij voorbij. Ik ben zoals de meesten weten van de oude stempel en draai enkel die antieke cd. Al heb ik stiekem wel digitaal meegeluisterd en gehoord dat ze daarop voor een meer psychedelische, jazzy en elektronische koers heeft gekozen. Meer richting Stereolab, Quilt en Broadcast. Hoewel ik die artiesten goed vind, morst dit album van haar net naast mijn kopje thee, ondanks de mooie zang. Dat geeft ook niks, dat is enkel een kwestie van smaak, waar niet over te twisten valt.
Maar nu is inmiddels het tweede album van Someone verschenen, te weten Shapeshifter, die wel op cd (en lp) is uitgebracht op het (eigen?) label Tiny Tiger Records; in september al (ja ook ik mis wel eens wat). Het roer gaat op dit album eigenlijk drastisch om. Het geluid is meer akoestisch, meer folk-gericht en soberder. Hier voel ik meteen een complete aansluiting. De muziek klinkt tijdloos, net als de bitterzoete zang. Ze slaat soms nog wel een jazzy zijstraatje in, maar brengt toch een coherent geheel. De basis wordt daarbij gevormd door haar akoestische gitaarspel en zang, maar ze lardeert haar muziek zelf ook met elektrische gitaar, keyboards en bas. Wat ook buitengemeen fraai is, dat de songs met enige regelmaat van franje voorzien worden door gastmuzikanten op diverse strijkinstrumenten, trompet, vleugelhoorn en piano. Dat laat de fijne melancholische sfeer nog mooier uit de verf komen. Daarnaast mag ze eveneens rekenen op muzikanten op gitaar, drums, percussie, keyboards en zang. Ondanks dat er meer dan 15 mensen meewerken, weet Tessa het toch aardig ingetogen te houden. En daar waar het wat uitbundiger wordt, doet ze dat ook op bescheiden wijze; wel de slingers ophangen, maar gewoon alles sfeervol binnenshuis (zoals de hoes van het album). Ze brengt tevens nog een heel fraaie cover van Bob Dylan’s “Blowin’ In The Wind”. Alles valt hier prachtig op z’n plek en levert ook al een paar instant klassiekers op. Dit alles is voer voor liefhebbers van onder meer Nick Drake, VanWyck, Eerie Wanda, Joni Mitchell en Suzanne Vega. Het is een wonderschoon album geworden, dat de tand des tijds moeiteloos zal doorstaan. Ja, die Someone is echt wel iemand!