NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Rudy & His Fascinators – Nocturnal Leeches’ Rendez-vous (cd, Rudy Lentze / Sonic Rendezvous)
Dat er in Groningen genoeg cultuur op te snuiven valt, blijkt alleen al uit de vele bands en artiesten die er vandaan komen. Iemand die daar al ruim 45 jaar een bijdrage aan levert is zanger/gitarist Rudy Lentze, die je al bij zoveel projecten tegen kunt zijn gekomen. Dat start met Plant, AA & The Doctors en Bwana3 en later onder zijn eigen naam en in Whipster, The Managers en I.N.D.O. of als gast bij The Monroes, Green Hornet en Black Hills en ga zo maar door. Daarbij komen genres als blues rock, garage rock, jazz, indie rock, pop en meer voorbij. Toch blijft het allemaal wat onder de radar, wat overigens niks zegt over de kwaliteit. Lentze is een bescheiden spil in en een stille drijvende kracht achter de Groningse muziekscene. Na een album onder zijn eigen naam heeft hij met zijn langlopende project Rudy & His Fascinators, waarbij de Fascinators uit een steeds wisselende groep Groningse muzikanten bestaat, het album Rudymentary (2010) uitgebracht. Hierop krijg je een alternatieve blend van folk, blues, altcountry, blues, rock en jazz. Een sterk album dat drie jaar later met Drummer Girl een uitstekend vervolg krijgt. Dan blijft het qua releases stil.
Daar komt nu na 10 jaar verandering in met het nieuwe album Nocturnal Leeches’ Rendez-vous. Rudy Lentze (zang, gitaren, bas) mag hier net als op het vorige album rekenen op de Fascinators Floris Vermeulen (bas, effecten) van Electric Barbarian en Lielian Tan (drums, zang) uit legio projecten. Maar dat zijn lang niet alles Fascinators, want je vindt er ook Thea Visser (harmonium, cornet, fluit, zang) van Planet Orange, Fons Sluijter (contrabas, cello, ploktokkel), Thomas de Jager (drums), Peter van der Heide (gitaar) en Marinus de Lange (drums) van Whipster en last but not least Jurgen Veenstra (zang, spoken word) van wh^rl, Avery Plains, Moan, Moonlizards, Erectromorph en meer. Met andere woorden, Lentze incorporeert hier een fraai deel van de Groningse underground. Op dit nieuwe album laat hij in ruim 46 minuten 10 tracks de revue passeren, die maar deels aansluiten op zijn voorgaande werk. Het is allemaal wat rauwer, maar nog altijd recht uit het hart. De muziek tapt uit verschillende vaatjes, waarbij de blues en altcountry de hoofdmoot vormen. Daarnaast uitstapjes dan wel vlechtwerken gemaakt met jazz, zoals in de prachtige titeltrack, Afrikaanse elementen, lo-fi stukken en allerhande experimenten. Met name dat laatstgenoemde maakt dat de muziek steeds weet te verrassen en van een mooie bluestrack ineens in een spannend avontuur overgaat. Niets is ooit helemaal wat het lijkt. Naast eigen muziek en teksten, is er ook nog een traditional (openingstrack), een nummer van Gesang Martohartono (slottrack), een cover van Ted Daffan en twee door Jurgen Veenstra geschreven stukken, waarvan één met Ruud Slingerland, die ook een deel van de productie voor zijn rekening neemt. De muziek heeft verder een vintage inslag en weet net als een goede film noir tot de verbeelding te spreken. Daar sluit de door het leven getekende bluesy zang goed op aan. Het vormt ondanks de variatie toch één samenhangend geheel of beter verhaal, wat mede door het fantastische gitaarspel van Lentze komt; hij voert echt haast conversaties met het instrument. Maar tevens de inbreng van de gasten maakt dit tot een bijzonder geheel. Om een indruk te krijgen, al is zelf luisteren altijd beter, moet je denken aan een soort kruisbestuiving van Vic Chesnutt, Smog, Captain Beefheart, Mark Lanegan, Sparklehorse, Miles Davis en Tamikrest. Het is in wisselende mate melancholisch, opbeurend, heel mooi, aards, werelds, eenzaam, verdrietig, uiterst complex, chaotisch, geordend, ongepolijst en zeer gevarieerd. Nocturnal Leeches’ Rendez-vous zou derhalve een schitterende soundtrack van het leven zelf kunnen zijn.