NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
REMY. – The Red Turtle (cd, Snowstar Records)
Harpmuziek wordt nogal eens geassocieerd met engelachtige new age muziek, waarbij een vrouw met een net wat te blije glimlach kristalheldere tonen voortbrengt. Ik heb dat zelf nooit zo ervaren, maar krijg dat beeld nog wel eens geschetst als ik over harpmuziek begin. Nu ben ik geen harp-kenner of zo, althans dat was ik niet. Ik heb inmiddels bijvoorbeeld van Lavinia Meijer bijzondere interpretaties van Philip Glass gehoord. Maar degene die voor mij de harp echt anders en vooral veelzijdiger op de kaart heeft gezet en er misschien zelfs wel een stoer(der) imago aan heeft gegeven (al boeit dat niet natuurlijk) is componist/harpist Remy Van Kesteren. En een baardje mag best. Eigenlijk heeft hij zich ontpopt als ambassadeur van het instrument en laat deze in de hoek van jazz, ambient, minimal music en neoklassieke, klassieke elektronische en wereldmuziek opduiken; of een combinatie ervan, want aan genregrenzen doet hij niet. Soms met band en gastzang, maar dikwijls ook louter instrumentaal. Hij leert de klappen van de zweep onder meer van de befaamde harpiste Isabelle Moretti op het Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris. Hij sleept daarmee menig prijzen in de wacht. Maar zijn liefde voor het instrument heb ik pas echt live ervaren op een bijzonder idyllische tuinlocatie, namelijk de Levenstuinen van het Groot Hontschoten te Teuge, waar hij als kind gewerkt heeft. Verder brengt hij zijn werken uit onder zijn volledige naam, maar ook als REMY. Zijn laatste twee albums Tomorrow Eyes (2016) en Shadows (2019) zijn op het grote Deutsche Grammophon verschenen.
En het is natuurlijk een kleine stap van Deutsche Grammophon naar Snowstar Records, waar hij als REMY. zijn nieuwe album The Red Turtle op uitbrengt. Nee, zonder gekkigheid, want Snowstar heb ik heel hoog zitten, maar Van Kesteren gaat met dit harp-soloalbum naar eigen zeggen terug naar zijn kern. En dit gaat om de liefde voor de harp, de onbevangenheid van de muziek en groots te zijn door kleine, oprechte geluiden vanuit het hart te maken. En daar past een kleiner, eigenzinniger label bij. Zijn inspiratie haalt hij uit de Frans/Japanse en Oscargenomineerde animatiefilm The Red Turtle (2016) van de Nederlandse animator, filmregisseur en illustrator Michaël Dudok de Wit, die eveneens de mooi cover van dit album heeft gemaakt. In overleg heeft hij akkoord gekregen om een alternatieve soundtrack voor die film te maken. Dat is ook de waarom er voor de titel nog “an alternative soundtrack to the motion picture” staat. De score is oorspronkelijk van pianist Laurent Perez del Mar. De piano versus de harp is sowieso wel een ding bij Van Kesteren. In ruim drie kwartier presenteert Van Kesteren hier twaalf composities, die perfect passen bij deze fraaie film en het midden houden tussen de genoemde genres. Hoewel er net als in de film geen woord gesproken of hier dan gezongen wordt, is het ontzettend biologerend. De muziek is eigenlijk niet bevorderlijk voor het schrijven van een recensie, want ik dwaal steeds af of droom weg. En dat is positief bedoeld. Een soundtrack hoort ook tot de verbeelding te spreken en het beeld te versterken. Dit album van Remy staat overigens ook huizenhoog overeind zonder beeld. Hij mag zich wat dat betreft wel meten met Gustavo Santoalalla. Dit is muziek die ook zo in de “Made To Measure”-serie van Crammed zou passen. Muziek, die toonaangevend is en tot verandering aanzet. Hoe dan ook is dit een bevlogen, bijzondere, beeldende en bewonderenswaardige beauty geworden.