NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Ray Hunter – The Ray Hunter Collection Vol. 2 (cd, Ray Hunter)
Ik ben de laatste die zal beweren dat er geen goede nieuwe muziek meer verschijnt. Mensen die dat beweren horen gewoon te weinig. Maar eerlijk is eerlijk, ik krijg bij bepaalde muziek uit de jaren 80 en 90 (en soms veel ouder nog) wel een extra laagje kippenvel. Datzelfde zullen sommige mensen vermoedelijk ook weer zeggen, die 20 jaar jonger dan ik zijn. De geschiedenis herhaalt zich wat dat betreft. En toch is er iets bijzonders ontstaan in de jaren 80 en 90, dat ook niet-boomers steeds weet te raken gezien de vele comebacks van bands uit die tijd. Muziek uit die jaren wordt heden ten dage nog zelden gemaakt. Gelukkig beschikt Ray Hunter nog over dat polshorloge met daarop de juiste tijd van nu, maar dan wel met historische vormgeving. Hij is tevens terug te vinden in The Reuters en een tikje langer geleden ook in van The Other Persons en The Loveburns. Ray Hunter heeft misschien wel 50 albums aan muziek bij elkaar gespeeld door de jaren heen als eenmansband, maar daar nooit echt veel van naar buiten gebracht. Vorig jaar kwam daar verandering in met The Ray Hunter Collection Vol. 1, waarop je belandt in een moderne grabbelton met schatten uit het verleden.
Daarop is nu het vervolg The Ray Hunter Collection Vol. 2 verschenen. Je krijgt hier in ruim 42 minuten 11 tracks geserveerd, die nostalgische harten weer sneller doen kloppen. Ray Hunter laat weer horen waar hij de mosterd vandaag heeft gehaald, maar smeert dit op eigenzinnige wijze uit over van alles en nog wat. Naast eigen nummers staan er net als op de vorige editie ook weer covers op, ditmaal “Hi Ho Silver Lining” van wijlen Jeff Beck en een soort Arab Strap versie van Aimee Man’s “Save Me”. Voor de rest brengt hij gewoon zijn typische ongepolijste DIY mix van oer-rock & roll gekruid met new wave, stoner, industrial, gothic, punk en indierock. De focus ligt wel echt op de jaren 80 en deels 90, maar dan ook zo goed uitgevoerd, dat je bepaald niet het gevoel krijgt ergens op herhaling te zijn. Qua muziek moet dan denken aan een eclectische kruisbestuiving van Pain Teens, Wipers, Ramones, Chrome, Pixies, Butthole Surfers en Magazine. En dan ook echt met dezelfde sensatie als die bands destijds, zij het verpakt in een niet gedateerd maar tijdloos wikkel. Het lijkt me goed als iedereen hier polshoogte van neemt, want het is next level ouderwets genieten geblazen.
En check ook zeker het eerste volume als je dat nog niet gedaan had: